Natəvan sözü fars mənşəli olub, əsasən klassik ədəbiyyatda işlənən bir sözdür. Sifət və zərf kimi işlənən "natəvan" "zəif, taqətsiz, gücsüz, iqtidarsız, qüvvətsiz" mənalarını ifadə edir. Bu mənalar bir-birinə yaxın olmasına baxmayaraq, müəyyən nüanslar daşıyır. "Zəif" ümumi bir zəifliyi, "taqətsiz" fiziki gücsüzlüyü, "gücsüz" həm fiziki, həm də ruhi gücsüzlüyü, "iqtidarsız" isə bir işə qadir olmamanı, qabiliyyətsizlik və ya imkansızlığı bildirir.
Bundan əlavə, "natəvan" sözü bəzən xəstəlik vəziyyətini də ifadə etmək üçün işlədilir. Xəstəliyin yaratdığı zəiflik və taqətsizlik "natəvanlıq" kimi təsvir edilə bilər. Məsələn, "O, xəstəliyindən natəvan düşmüşdü" cümləsində "natəvan" sözü xəstəlik səbəbindən yaranan fiziki və ya ruhi zəifliyi vurğulayır.
Sözün etimologiyasına nəzər salsaq, "natəvan" sözünün "təvan" sözünün inkarından törədiyi aydın olur. "Təvan" güc, qüvvət, bacarıq mənalarını daşıdığına görə, "natəvan" onun əksini, yəni gücsüzlüyü, bacarıqsızlığı ifadə edir. Bu baxımdan, "natəvan" sözü sadəcə zəifliyi deyil, həm də bir işin öhdəsindən gəlmək qabiliyyətinin olmamasını bildirir.
Misal olaraq, verilən beytə baxaq: "Düşmüşəm bir halə sənsiz natəvanü zar olub; Kim, əcəl yanimdən ayrılmaz mənə qəm". Bu beytdə şair özünü sevgilinin ayrılığından sonra həm fiziki ("natəvan"), həm də ruhi ("zar") cəhətdən zəif düşmüş, çarəsiz qalmış kimi təsvir edir. "Natəvan" burada yalnız fiziki zəiflik deyil, həm də sevgilinin olmamasından doğan ümidsizliyi, çarəsizliyi ifadə edir.
Nəticə olaraq, "natəvan" sözünün mənası kontekstdən asılı olaraq dəyişə bilsə də, əsasən zəiflik, taqətsizlik, gücsüzlük, qüvvətsizlik və qabiliyyətsizlik mənalarını ifadə edir və klassik ədəbi dilin zəngin ifadə vasitələrindən biridir.