Naümidlik (ərəb. ناامیدی – ümidsiz olmaqdan) – Ümidin tamamilə kəsilməsi, ümidsiz olmaq halı. Bu, sadəcə ümidin azalması deyil, onun tamamilə yox olması, hər hansı bir müsbət nəticənin əldə olunacağına dair inancın tamamilə sönməsidir. Naümidlik, psixoloji vəziyyət olaraq, dərin kədər, məyusluq, tükənmə, hətta ümidsizliyə aparan hərəkətsizliyə səbəb ola bilər. Bu vəziyyət, müxtəlif səbəblərdən – xəstəlik, məğlubiyyət, itki, ədalətsizliyin şahidi olmaq və s. – yaranır və fərdin həyatına, davranışına və ümumi rifahına mənfi təsir göstərir.
Füzuli’nin misalında ("Naümidlik atəşinə yandım; Billah, bu vücuddan usandım.") naümidlik, şairin dərin kədər və məyusluğunu ifadə edən bir metafora kimi işlənir. O, naümidliyi yandırıcı bir atəşə bənzədir, bu da onun ruhi vəziyyətinin şiddətini vurğulayır. Burada naümidlik, sadəcə bir duyğu deyil, həyatı yandırıcı bir əzab kimi təsvir edilir.
“Naümidliklə” söz birləşməsi, zərf kimi işlənir və hərəkətin naümidlik halında baş verməsini göstərir (məs., “O, naümidliklə başını əydi.”). Bu istifadə, hərəkətin arxasındakı emosional vəziyyəti vurğulayır və mənaya daha çox dərinlik qatır. "Naümidcəsinə" ilə sinonimdir, lakin "naümidliklə" daha formal və ədəbi üslubda işlənən bir ifadədir.
Ümumilikdə, "naümidlik" sözü, fərdin həyat təcrübəsində əhəmiyyətli rol oynayan mürəkkəb bir psixoloji vəziyyəti ifadə edir. Onun mənasının tam anlaşıla bilməsi üçün həm sözün etimologiyasına, həm də kontekstə baxmaq lazımdır.