Nədamət (ər. ندامة - nedāme) sözü əsasən peşmançılıq, keçmişə görə vicdan əzabı, etdiyinə görə kədər və üzüntü hisslərini ifadə edir. Lüğətlərdə sadəcə "peşmanlıq" və ya "peşman olma" kimi tərcümə olunsa da, nədamət daha dərin və mənəvi bir məna kəsb edir. Peşmanlıq sadəcə bir əməlin nəticəsindən narazılıq ola bilərsə, nədamət əməlin mənəvi tərəfinə, əxlaqi tərəfinə toxunur, iç dünyanı sarsıdır.
Nədamətin peşmanlıqdan fərqi onun dərinliyindədir. Peşmanlıq keçici bir duyğu ola bilər, nədamət isə uzunmüddətli, içdən gələn bir əzabdır. Məsələn, bir insan səhv bir qərar verdiyinə görə peşman ola bilər, ancaq bu peşmanlıq zamanla keçə bilər. Amma əgər bu səhv qərar başqasına əziyyət veribsə, vicdan əzabı, yəni nədamət daha uzun müddət davam edə bilər və insanın həyatına təsir göstərə bilər.
Nədamət sözü müxtəlif kontekstlərdə işlənə bilər. Məsələn, dini mətnlərdə nədamət günahlardan tövbə etmək, Allahdan bağışlanma istəmək mənasında istifadə olunur. Ədəbiyyatda isə nədamət qəhrəmanın daxili mübarizəsini, mənəvi inkişafını göstərmək üçün vasitə kimi işlənir. "Əyyaşlığın sonu yorğunluq və nədamət, səfalətin – heçlik və fəlakətdir" cümləsində olduğu kimi, nədamət pis əməllərin acı nəticəsini vurğulayan bir element kimi də işlədilə bilər.
Qısaca, nədamət yalnız peşmanlıq deyil, keçmişə görə dərin bir vicdan əzabı, mənəvi çətinlik və əxlaqi məsuliyyətin dərk edilməsidir. Bu hissin dərinliyi və təsiri insanın şəxsiyyətindən, əxlaqi dəyərlərindən və həyat təcrübəsindən asılıdır.