Pələng (Panthera pardus) pişikkimilər fəsiləsinə aid iri, yırtıcı bir məməli heyvandır. "Pələng" sözü türk dillərindən gəlmişdir və qədim türk dillərində də eyni mənada işlənmişdir. Morfoloji quruluşu baxımından kök sözü bəlkə də "pəl" və ya bu kökə əlavə olaraq "əng" şəkilçisi ilə əlaqələndirilə bilər. Lakin bu etimoloji məsələ tam aydınlaşdırılmayıb və müxtəlif fikirlər mövcuddur.
Pələngin ən fərqləndirici xüsusiyyəti bədəninin üstündəki xallı, zərif zolaqlardan ibarət xəzdən ibarətdir. Bu zolaqların rəngi və forması coğrafi yerə və alt növlərə görə müxtəliflik göstərə bilir. Pələngin bədəni əzələli və çevikdir, güclü pəncələri və iti dişləri isə əsas ovçuluq alətləridir. Bəzi alt növlərində xüsusilə qaranlıq rəngli olan melankist fərdlərə də rast gəlinir.
Pələnglər əsasən gecə həyatı sürən heyvanlardır. Onların ov obyektləri əsasən antiloplar, marallar, donuzlar və s. iri heyvanlardan ibarətdir, lakin daha kiçik heyvanları da ovlaya bilirlər. Pələnglər ərazi heyvanlarıdır və hər bir fərd öz ərazisini digər pələnglərdən qoruyur. Təklikdə yaşamağa üstünlük verirlər, ancaq çiftleşmə mövsümündə bir araya gəlirlər.
Qaplanla tez-tez qarışdırılsa da, pələng ondan fərqli bir növdür. Hər iki heyvan da pişikkimilər fəsiləsinə aiddir, amma fərqli xarici görünüşə, coğrafi yayılmaya və həyat tərzinə malikdirlər. Qaplanın bədənində zolaqlar, pələngdə isə xallar olur. "Pələng" sözü bəzi dialektlərdə "qaplan" kimi də işlənə bilsə də, zooloji baxımdan bu iki anlayış fərqlidir.
Ədəbiyyatda pələng güc, əzəmət, qorxu və təhlükənin simvolu kimi təsvir olunur. Misal üçün, "Pişiyin duruşu rəngbərəng olur; Pələngi görəndə..." misalında pələngin mövcudluğu təhlükənin, qorxunun və ya ehtiramın ifadəsidir. Pələngin görünüşü hadisənin təsirini, həyəcanı və ya hətta qorxunu artırır. Bədii əsərlərdə pələng obrazı tez-tez əsas personajın qarşısında duran maneəni, qüvvətli rəqibi və ya təbiətin qüdrətini ifadə edir.