Səbuhi (ərəbcə "səbh" - səhər sözündən törəmişdir) sifəti səhərə, sübhə aid olan, səhərə mənsub olan, səhər tezdən baş verən, səhərə xas olan mənalarını ifadə edir. Sözün əsas kökü olan "səbh" fars və ərəb dillərində səhər, sübh, təzə doğan günəş deməkdir. Beləliklə, "səbuhi" sözü məcazi mənada da işlənə bilər; məsələn, təzə doğan günəşin rənginə, nuruna bənzədilən parlaq, gözəl, işıqlı bir şeyi təsvir edərkən "səbuhi" ifadəsindən istifadə oluna bilər.
Cümlədə işlənmə nümunələri:
1. Düzgün mənada: "Səbuhi küləklər əsdi, göy maviliyini daha da artırdı." (burada "səbuhi küləklər" səhər tezdən əsən küləklər deməkdir).
2. Məcazi mənada: "Gözləri səbuhi parıltılı idi, sanki səhər günəşinin şüaları əks olunurdu." (burada "səbuhi parıltılı" parlaq, gözəl, işıqlı deməkdir, səhər günəşinə bənzətmə ilə ifadə olunur).
3. Ad kimi işlənməsi: Ad kimi işləndikdə, məsələn "Səbuhi" adı, səhərə aid olmaq, səhər doğulmuş olmaq, ya da səhər vaxtı doğulan körpəyə gözəllik, işıqlılıq, ümid xəyallar bəsləmək mənalarını ifadə edə bilər.
Qeyd edək ki, "səbuhi" sözü ədəbi dildə daha çox işlənən, poetik üsluba daha yaxın bir sözdür. Müasir danışıq dilində daha az rast gəlinir.