Sərvboylu sifəti, əsasən poetik üslubda işlənən bir söz olub, "sərv kimi boylu", yəni hündür boylu və incə, zərif qamətli mənasını verir. Sözün əsasını təşkil edən "sərv" sözü, həmçinin şairlər tərəfindən gözəllik və zəriflik metaforası kimi də istifadə olunur. Beləliklə, "sərvboylu" sözü sadəcə boy uzunluğunu deyil, həm də boyun zərifliyi, incəliyi və gözəlliyini ifadə edir. Bu, klassik Azərbaycan ədəbiyyatında gözəl qadınların təsvirində tez-tez rast gəlinən bir epitetdir.
Sözün mənşəyini təhlil etsək, "sərv" sözünün farsca kökləri olduğunu görərik. Fars dilində "sərv" həmçinin "kiçik və ya hündür boylu, ətirli, şam ağacı" mənalarını da verir. "Boylu" isə türk mənşəli bir şəkilçi olub, "boyu olan" mənasını verir. Beləliklə, "sərvboylu" sözü leksik-semantik cəhətdən "sərv kimi boyu olan" mənasını verir, amma kontekstdən asılı olaraq daha geniş, metaforik mənalar da qazana bilir.
Ədəbiyyat nümunələrində "sərvboylu" sözünün işlənməsinə baxaq. Gətirilən misal cümlədə ("Hüsnünü yad eyləsəm, ey sərvboylu dilbərim; Firqətindən çeşmətək axar gözümdən yaşlar") söz, sevgili qadının həm boyunun hündürlüyünü, həm də gözəlliyini və zərifliyini ifadə etmək üçün işlənilib. Burada "sərvboylu" sözü sadəcə fiziki təsvir deyil, həm də poetik bir vasitə kimi sevgiliyə olan eşqi, həsrəti daha gözəl ifadə etmək üçün istifadə olunur. Sözün işlənmə üslubu şeirin əhval-ruhiyyəsinə, müəllifin ifadə etmək istədiyi duyğulara uyğunlaşır. Digər nümunələrdə "sərvboylu" sözü fərqli kontekstlərdə istifadə oluna bilər; məsələn, bir adamın hündür və zərif qamətini təsvir etmək üçün də istifadə edilə bilər, amma bu halda əsasən poetik və ya estetik bir təsvir olaraq qalır.
Nəticə olaraq, "sərvboylu" sözü həm hündür boylu və zərif qamətli olmağı, həm də bu xüsusiyyətlərin estetik gözəllik və zəriflik ilə əlaqələndirilməsini bildirir. Sözün istifadəsi ədəbi üsluba xasdır və əsasən poetik mətnlərdə gözəllik və zərifliyi vurğulamaq üçün işlədilir.