Şuluqçu sözü Azərbaycan dilində həm sifət, həm də isim kimi işlənən bir sözdür. Lüğətlərdə əsasən "şuluq eləyən, nadinc, dəcəl" mənasında izah olunsa da, daha geniş və dəqiq bir tərif vermək mümkündür.
Mənşə etibarı ilə, "şuluqçu" sözü "şuluq" felindən törəmişdir. "Şuluq" sözünün özü də qədim türk dillərindən gələn bir söz olub, əsasən uşaqların əsəbi, özbaşınalıq edən, hərəkətlərini idarə edə bilməyən, qayda-qanuna əməl etməyən davranışlarını ifadə edir. Bu davranışlar çox vaxt səs-küylü, yaramazlıqlarla müşayiət olunur. Beləliklə, "şuluq" sadəcə "yaramazlıq" deyil, həm də bu yaramazlığın özündə olan nəzarətsizlik, impulsivlik, əsəbilik elementlərini də ehtiva edir.
Məna baxımından, "şuluqçu" sözü sadəcə "yaramaz" sözünün sinonimi deyil. "Yaramaz" daha ümumi bir termindir, halbuki "şuluqçu" daha spesifik bir davranışı, yəni nəzarətsiz, özbaşınalıq edən, çox vaxt öz hərəkətlərinin nəticələrini düşünməyən davranışı ifadə edir. Bu baxımdan, "şuluqçu" "dəcəl", "şərəsiz", "vəhşi" kimi sözlərlə də müqayisə edilə bilər, lakin hər birinin özünəməxsus konnotasiyaları vardır. "Şuluqçu" sözü daha çox uşaqlar üçün işlənsə də, bəzən böyüklər üçün də istifadə oluna bilər, ancaq bu zaman onların uşaqlıq davranışlarını əks etdirir.
Cümlədə işlənmə nümunələri:
- Küçədə şuluqçu uşaqlar oynayırdı.
- O, əsl şuluqçu idi, heç kimin sözünü dinləmirdi.
- Şuluqçu əməllərindən əl çəkməlidir.
- Həmin şuluqçu oğlanı məktəbdən qovdular.
Gördüyümüz kimi, "şuluqçu" sözü müxtəlif kontekstlərdə fərqli çalarlarla işlənə bilər. Lakin əsas mənası həmişə nəzarətsiz, özbaşınalıq edən, çox vaxt səs-küylü davranışı ifadə edir.