Tənə [ər.] İzahlı lüğətlərdə əsasən "danlaq, məzəmmət" kimi izah olunsa da, bu, tənənin mənasını tam əhatə etmir. Tənə, görünüşdə bir tərif, təqdir, hətta razılıq ifadə etsə də, əslində gizli bir məzəmmət, lağ, istehza və ya incimə ifadə edən bir nitq fiqurudur. Əsl məqsəd, sözlərin açıq mənasından kənara çıxaraq, dinləyicinin özünün və ya başqasının davranışına, fikrinə, əqidəsinə, hərəkətinə nəzakətsizcəsinə, lakin dolayı yolla mənfi qiymət verməkdir. Bu, bir növ kəskin, lakin dolayı yolla ifadə olunan tənqiddir.
Tənənin əsas xüsusiyyətlərindən biri də onun ikili mənaya malik olmasıdır. Sözlərin açıq mənası ilə gizli mənası arasında fərq mövcuddur. Açıq mənada tərif, razılıq, təsdiq ifadə olunarkən, gizli mənada isə əsl niyyət - məzəmmət, lağ, istehza görünür. Bu ikili mənanın aydın olması üçün danışanın intonasiyası, mimikası, nitqinin üslubu böyük əhəmiyyət kəsb edir. Yazılı mətnlərdə tənəni müəyyən etmək daha çətin ola bilər, çünki intonasiya və mimika yoxdur. Ancaq kontekst, söz seçimi və üslub vasitəsi ilə tənəni müəyyənləşdirmək mümkündür.
Misal olaraq, "Çox ağıllı bir qərardır!" cümləsi həm tərif, həm də tənə ola bilər. Əgər danışan həqiqətən qərarı ağıllı hesab edirsə, bu, tərifdir. Ancaq danışan qərarı ağılsız hesab edirsə və bunu dolayısı ilə ifadə etmək istəyirsə, bu, tənədir. Bu halda intonasiya, ifadənin ümumi konteksi və danışanın mimikası tənəni aşkar edir. Cümlənin yazılı formada verilməsi halında isə yalnız kontekst tənənin olub-olmadığını müəyyən etməyə kömək edə bilər. "Ceynizin gülüşündə mənim keçmiş ənənəpərəstliyimə qarşı bir tənə duydum" cümləsində də Ceynin gülüşü yazıçının keçmiş ənənəpərəstliyini məzəmmət edən bir ifadədir, lakin bu məzəmmət dolayı yolla, gizli şəkildə ifadə olunur.
Tənənin leksik mənşəyi ərəb dilindən gəlmə olsa da, istifadə sahəsi və məna çalarları zamanla genişlənib zənginləşib. Müasir Azərbaycan dilində tənə, ədəbi əsərlərdə, gündəlik danışıqda müxtəlif kontekstlərə uyğun olaraq istifadə olunur və həm yumoristik, həm də kəskin məna çalarları daşıya bilər.