Alafa sözü Azərbaycan dilində, əsasən qadınların baş örtüyü kimi istifadə olunan böyük və nazik bir parça deməkdir. Lüğətlərdə sadəcə "böyük, nazik baş örtüyü" kimi təsvir olunsa da, alafa daha çox mədəni və tarixi bir kontekstdə anlaşıla bilər. Onun yalnız ölçüsü və toxuması ilə deyil, həm də materialı, bəzəyi və xüsusilə də sosial məqamı ilə bağlı xüsusiyyətləri var.
Alafa, sadəcə bir baş örtüyündən çox, qadın zərifliyinin və gözəlliyinin simvolu olub. Misralarda da gördüyümüz kimi, "bəzəkli yumşaq taftadan" hazırlanan alafa, qadının zənginliyini, zərifliyini və sosial statusunu ifadə edirdi. Onun materialının keyfiyyəti, rəngləri və bəzəkləri, qadının var-dövlətini və cəmiyyətdəki yerini göstərirdi.
Tarixən, alafa müxtəlif materiallardan – ipəkdən, taftadan, pambıqdan və s. - hazırlana bilirdi. Bəzən sadə, bəzən isə incə işlənmiş naxışlar, hətta qiymətli daşlarla bəzədilirdi. Beləliklə, alafa, sadecə bir praktik əşya deyil, eyni zamanda bir sənət əsəri kimi də qəbul edilə bilərdi.
Şeirdəki "alafanı çəkərdi, nazlardı səni" ifadəsi, alafanın qadın üçün yalnız bir baş örtüyü deyil, həm də özünə inam, qürur və gözəlliyini vurğulayan bir aksesuardan olduğunu göstərir. Alafa geyinmək hərəkəti, qadının özünü təqdim etmə üsulunu, özünə olan hörmətini və ətrafdakılar tərəfindən necə qarşılanmasını da əks etdirirdi.
Yekun olaraq, alafa, sadə bir baş örtüyünün xaricində, zəngin mədəni və sosial məna daşıyan, qadın həyatında mühüm yer tutan bir əşya idi. Onun materialı, bəzəyi və geyinmə üsulu, həmin dövrün qadınlarının sosial və iqtisadi statusu, həmçinin estetik zövqləri haqqında dəyərli məlumatlar verir.