Amorf (yun. ἀμόρφωτος – amorphos – formasız) sifəti, maddələrin və ya strukturların müntəzəm, təkrarlanan kristal quruluşa malik olmaması, yəni amorf halda olmasını ifadə edir. Kristal quruluşlu maddələrdən fərqli olaraq, amorf maddələrdə atomlar və ya molekullar nizamsız, qeyri-müntəzəm şəkildə düzülmüşdür. Bu nizamsızlıq onların fiziki xüsusiyyətlərində də əks olunur. Məsələn, amorf maddələr kristal maddələrə nisbətən daha az sərt, daha kövrək və daha aşağı ərimə temperaturuna malik ola bilərlər.
Təbiətdə amorf maddələr geniş yayılmışdır. Şüşə, vulkanik şüşə (obsidian), qatranlar və bəzi polimerlər amorf maddələrə misaldır. Bu maddələrin atom və molekulları qatı halda olsa da, mayelərə bənzər qeyri-müntəzəm düzülüşə malikdirlər. Onlar ani soyuma nəticəsində əmələ gəlir və kristallaşmağa vaxt tapmırlar. Kristallaşmanın baş verməsi üçün atomların və molekulların müəyyən bir qaydada düzülməsi və enerjinin azalması vacibdir. Amorf maddələrdə isə enerji səviyyəsi minimal olmur və bu da onların qeyri-sabitliyini izah edir.
Dilçilikdə isə "amorf dillər" termini, qrammatik quruluşu az inkişaf etmiş, morfoloji cəhətdən sadə dilləri təsvir etmək üçün işlədilir. Bu dillərdə sözlər az dəyişikliyə uğrayır və cümlələr sadə söz sıralaması ilə qurulur. Ancaq bu terminin dəqiq tərifi və istifadəsi dilçilər arasında mübahisəlidir.
Ümumiyyətlə, "amorf" termini geniş mənada müxtəlif sahələrdə, həm maddənin fiziki quruluşunu, həm də qeyri-müntəzəmliyi və nizamsızlığı ifadə etmək üçün işlədilir. Bu, onun elmi və gündəlik həyatda istifadəsinin genişliyini göstərir.