Anafora (yun. ἀναφορά - "geri daşıma", "qayıdış") poetik və nəsr əsərlərində, həmçinin ritorikada misraların və ya cümlələrin başlanğıcında eyni səsin, sözün, söz birləşməsinin və ya sintaksis quruluşunun təkrarıdır. Bu üsul, əsərin ritmik və musiqi strukturuna gözəllik qatmaqla yanaşı, oxucu və ya dinləyici üzərində dərin təsir yaradır.
Anaforanın əsas funksiyası vurğu yaratmaqdır. Təkrar olunan element oxucunun diqqətini özünə cəlb edir və onun əhəmiyyətini ön plana çıxarır. Bu, həm ideyanın daha yaxşı anlaşılmasına, həm də əsərin emosional təsir gücünün artmasına səbəb olur. Anafora vasitəsilə müəllif müəyyən bir fikri, təsviri və ya duyğunu gücləndirə, onun dərinliyini və əhəmiyyətini daha aydın şəkildə ifadə edə bilir.
Tarix boyu müxtəlif ədəbiyyatlarda anaforaya geniş yer verilib. Qədim yunan və Roma ədəbiyyatından tutmuş müasir ədəbi əsərlərə qədər anafora, mətnlərə ritm, ahəng və emosional ifadə qatmaq üçün istifadə edilmişdir. Məsələn, İncilin “Dağüstü vəz”indəki “Xoşbəxtlər...” frazasının təkrarı anaforanın möhtəşəm bir nümunəsidir. Bu, həm əsərin poetik gözəlliyinə, həm də onun təbliğ etdiyi ideyanın təsir gücünə əlavə dəyər qatır.
Anafora yalnız poeziyada deyil, nəsr əsərlərində, hətta gündəlik nitqdə də istifadə oluna bilər. Bir çıxışda, təqdimatda və ya hətta sadə bir söhbətdə eyni söz və ya ifadənin təkrarı fikrin daha yaxşı çatdırılmasına və dinləyicilər üzərində daha güclü təsir bağışlamasına xidmət edir. Beləliklə, anafora ədəbiyyatın və ritorikanın güclü bir alətidir ki, onun düzgün tətbiqi əsərin əhəmiyyətini və təsirini artırır.