Aşüftə (fars. آشفته) sözü Azərbaycan dilində əsasən "əhvalı pozulmuş, pərişan, qarışıq" mənalarında işlənən bir sifətdir. Bu, sadəcə əhval-ruhiyyənin pozğunluğunu deyil, daha geniş mənada daxili bir qarışıqlıq, narahatlıq və ya həyəcan halını ifadə edir. Klassik ədəbiyyatımızda aşüftəlik, sadəcə kədər və ya qəm deyil, daha çox daxili bir parçalanma, ruhən sarsıntı və dərin bir emosional çaxnaşma kimi təsvir olunur.
Aşüftəlik, sadəcə üz ifadəsində görünən bir əhval pozğunluğu deyil, daxili bir fırtınadır. Bu fırtına şəxsin fikirlərini, hisslərini və hərəkətlərini qarışdıra, onu qararsız və sarsıdıcı edə bilər. Ədəbiyyatda aşüftə şəxslər tez-tez dərin mənəvi çətinliklər, sevgi əzabları və ya itirilmiş ümidlərlə mübarizə aparırlar. Onların daxili aləmi qaynar, fikirləri qarışıq, hərəkətləri isə məqsədsiz və narahatdır.
Misal olaraq, verilən beyt də bu mənanı dəstəkləyir: "Şikəstə xatirü məhzun, sözü aşüftə, digərgun; Tutub nəqşi-rəhiMəcnun, gəzər vəhşi kimi səhra". Bu beytdə aşüftə sözü yalnız kədərli olmağı deyil, xatirələrin yaraladığı dərin ruhi sarsıntı, sözlərin qarışıqlığı və hərəkətlərin nəzarətdən çıxmasını ifadə edir. Məcnunun səhrada vəhşi kimi gəzməsi isə bu aşüftəliyin ən bariz nümunəsidir.
Beləliklə, "aşüftə" sözü sadəcə bir lüğət mənasından daha çox şəxsin daxili aləminin dərin bir təsvirini verən zəngin bir ifadədir. O, həmçinin poetik və ədəbi əsərlərdə emosional və psixoloji dərinliyi ifadə etmək üçün tez-tez istifadə olunur.