Atributiv sifəti qrammatika terminidir və əsasən iki əsas mənaya malikdir. Birinci mənada, atributiv sözü, bir sözün və ya söz birləşməsinin digər bir söz və ya söz birləşməsinə təyin, izah və ya xarakteristika vermək üçün istifadə olunduğunu bildirir. Bu təyin etmə əlaqəsi, mübtəda və xəbər arasındakı əlaqədən fərqli olaraq, daha çox bir sözün digərinə əlavə məlumat verməsi, onu daha dəqiq və aydınlaşdırmaq xarakteri daşıyır.
Daha dəqiq desək, atributiv bir söz və ya ifadə digərinin xüsusiyyətlərini, keyfiyyətlərini və ya miqdarını göstərməklə onun mənasını zənginləşdirir, dəqiqləşdirir və tamamlayır. Məsələn, "qırmızı alma" ifadəsində "qırmızı" sözü "alma" sözünün xüsusiyyətini göstərərək attributiv funksiya yerinə yetirir. Bu funksiya yalnız sifətlərə məxsus deyil; işarə əvəzlikləri, saylar, fellərin iştirak formaları da atributiv funksiya daşıya bilərlər. Məsələn, "həmin kitab", "üç alma", "oxuyan uşaq" kimi ifadələrdə.
İkinci mənada, atributiv sözü "atribut" anlayışına istinad edir. Bu kontekstdə, atributiv bir şeyin əsas xüsusiyyətlərini, əlamətlərini və ya xassələrini ifadə edir. Yəni, bir obyektin və ya hadisənin ayrılmaz hissəsi, onun mahiyyətini müəyyən edən xüsusiyyətləri təmsil edir. Bu mənada atributiv daha çox mahiyyətə, keyfiyyətə işarə edir.
Ümumiyyətlə, atributiv funksiyasının əsas məqsədi, dil vahidləri arasında məna əlaqəsi yaratmaq, nitqin aydınlığını və dəqiqliyini təmin etməkdir. Qrammatik cəhətdən isə, atributiv əlaqələr sözlərin bir-birinə tabe olması, onlar arasında sintaksis əlaqənin mövcudluğu ilə səciyyələnir.