Bəhrə (fars mənşəli söz) – tarixi bir termin olaraq, keçmişdə mülkədarların kəndlilərdən aldığı natural vergini, yəni pul əvəzinə məhsul şəklində topladıqları vergini ifadə edir. Bu, feodal münasibətlərinin səciyyəvi bir xüsusiyyəti idi və əkinçilik əsaslı iqtisadiyyatlarda geniş yayılmışdı. Mülkədarlar torpağın sahibi kimi, kəndlilərdən əmək haqqı əvəzinə əkin sahələrindən toplanan məhsulun müəyyən bir hissəsini bəhrə kimi alırdılar.
Bəhrənin miqdarı müxtəlif amillərdən, o cümlədən torpağın məhsuldarlığından, mülkədarın gücündən və kəndlinin imkanlarından asılı idi. Bəzən bəhrənin müəyyən bir nisbəti yazılı formada müəyyən olunurdu, bəzən isə ənənələrə və yerli adətlərə əsaslanırdı. Bu sistem, kəndlilər üçün ağır bir yük idi və onların iqtisadi durumunu xeyli dərəcədə məhdudlaşdırırdı. Bəhrənin toplanması, kəndlilərin məhsuldan öz paylarını ala bilməmələrinə, aclığa və yoxsulluğa səbəb olurdu.
Bəhrə anlayışı yalnız Azərbaycan tarixinin deyil, bir çox digər feodal cəmiyyətlərinin də ayrılmaz bir hissəsi olmuşdur. Bu terminin tədqiqi tarixi proseslərin daha dərin başa düşülməsinə, o dövrdəki sosial-iqtisadi münasibətlərin aydınlaşdırılmasına kömək edir. "Sirk" nümunəsi, mətnin yalnız bir hissəsi olduğundan bəhrənin mənasının tam izahı üçün kifayət deyil və kontekstsiz qalıb. Lakin mətnin əsas mahiyyəti - bəhrənin feodal dövründə mülkədarların kəndlilərdən aldıqları natural vergi olması aydın şəkildə göstərilir.