Bərr-biyaban (ər. bərr və fars. biyaban) sözü köhnə Azərbaycan dilində səhra, bitki örtüyündən məhrum, quru və geniş çöl mənasında işlənmişdir. Müasir dilin leksikonunda istifadə olunmasa da, tarixi mənbələr və ədəbiyyat nümunələrində rast gəlinir, ədəbi üslubda qədim bir atmosfer yaratmaq üçün istifadə oluna bilər.
"Bərr" sözü ərəb mənşəli olub, əsasən "quru torpaq", "səhra" kimi mənaları əhatə edir. "Biyaban" isə farsca mənşəlidir və "səhra", "çöl", "qumsal" kimi tərcümə olunur. Beləliklə, "bərr-biyaban" ifadəsi bu iki sözün birləşməsindən əmələ gələrək, səhranın genişliyini və quruluğunu daha da vurğulayır. "Bərr"in quru torpağı bildirməsi, "biyaban"ın isə geniş, səhra mənzərəsini təsvir etməsi bu ifadənin mənasını daha da zənginləşdirir.
Bu terminin tarixi kontekstdə istifadəsi, məsələn, qədim səyahətnamələr və ya epik əsərlərdə, oxucuda həmin ərazinin amansız, sərt və qonaqpərvər olmayan təbiətini daha aydın təsəvvür etdirməyə xidmət edir. "Bərr-biyaban" sözü sadəcə coğrafi bir yer adı deyil, həm də insan ruhundakı tənhalıq, ümidsizlik və sonsuzluq hisslərini ifadə edə bilər. Ədəbiyyatda bu söz simvolik mənada da işlənə bilər; məsələn, insanın mənəvi səhrasında və ya həyatındakı çətinliklərin təsvirində.
Misal olaraq, verilən sitatda ("Cahangir bəy: Səadət, tək səndən ötrü xanimanımdan əl çəkib, bərr...") "bərr" sözü mümkün qədər "biyaban" mənasında istifadə olunub və burada söhbət coğrafi bir yer deyil, bəlkə də qəhrəmanın mənəvi və ya emosional vəziyyətinin təsviridir; sevgi münasibətlərindən imtina nəticəsində özünü tək və boşluq içində hiss etməsi.