Bərrü Biyaban (ər. bərr + fars. biyaban) – köhnəlmiş bir söz olub, səhra və ya çöl mənasını verir. Lakin sadəcə "səhra" və ya "çöl" sözlərindən daha çox məna çalarına malikdir. "Bərr" sözü ərəbcədə "quru torpaq, quru yer" mənasını bildirir, "biyaban" isə farscadan gələrək, bitki örtüyünün azlığı, suyun kəskin çatışmazlığı ilə səciyyələnən geniş, sonsuz uzanan quru ərazini ifadə edir.
Beləliklə, "bərrü biyaban" ifadəsi sadəcə coğrafi bir yer deyil, həm də təsvir baxımından daha zəngindir. Bu söz, insan yaşayışı üçün çətin, quru, cansız, sərt təbiət şəraiti olan geniş, səhra tipli bir ərazini canlandırır. Bitki örtüyünün demək olar ki, tamamilə olmaması, suyun nadir olması, qum və ya daşlıq səthlərin geniş yayılması bu ərazinin əsas xüsusiyyətləridir. Köhnə ədəbiyyatda "bərrü biyaban" ifadəsi bu sərt və amansız təbiətin insan ruhu və taleyi üzərindəki təsirini də vurğulamaq üçün istifadə olunurdu.
Cahangir bəyin sitat gətirilən misalında, "bərrü biyaban" ifadəsi, ehtimal ki, sevgilinin olmaması səbəbindən yaranan daxili boşluq və tənhalığı ifadə etmək üçün metaforik olaraq işlənilib. Beləliklə, "bərrü biyaban" sözü təkcə coğrafi bir məkanı deyil, həm də ruhun səhra kimi boş, quru və cansız vəziyyətini də təsvir edə bilər.