Cib-cib sözü Azərbaycan dilində toyuq, xoruz və cücələri çağırmaq üçün çıxarılan səsi ifadə edir. Bu, təqlid sözüdür, yəni təbiətdəki səsin təqlidi ilə yaranıb. Sözün özü, səsin çıxarılma üsulunu da əks etdirir: ovcunu dənlə doldurub cib-cib etmək ifadəsi, səsin necə çıxarılmasını və bu səsin hansı hərəkətlə əlaqəli olduğunu göstərir.
Cib-cib səsi adətən yumşaq, təkrarlanan və yüksək olmayan bir tondadır. Toyuğun, xoruzun və ya cücələrin diqqətini çəkmək, onları bir yerə yığmaq və ya yemə çağırmaq üçün istifadə olunur. Bu səsin intonasiyası və tezliyi, çağrılan quş növündən və məqsəddən asılı olaraq dəyişə bilər. Məsələn, cücələri çağırmaq üçün istifadə olunan cib-cib səsi, böyük toyuqları çağırmaq üçün istifadə edilən səsdən daha yüksək və nazik olur.
Kənd həyatında və quşçuluqla məşğul olan insanlar üçün cib-cib səsi həm praktik, həm də emosional əhəmiyyət daşıyır. Bu səs, quşlarla olan qarşılıqlı əlaqənin bir hissəsi olaraq nəsillərdən-nəsillərə ötürülən bir ənənədir. Səsin özünəməxsus ritmi və melodiyası quşları sakitləşdirir, onlara təhlükəsizlik hissi verir və bir növ "ana səsi" kimi qəbul edilir. Ona görə də cib-cib sadəcə bir səs deyil, quşlarla ünsiyyətin simvoludur.
Maraqlıdır ki, "cib-cib" sözü Azərbaycan dilinin fonetik xüsusiyyətlərini əks etdirir və əsasən şimal-qərb dialektlərində daha çox istifadə olunur. Digər dialektlərdə və ya regionlarda bu səsə bənzər, lakin fonetik cəhətdən fərqlənən digər sözlər də ola bilər. Bu da Azərbaycan dilinin zənginliyinə və müxtəlifliyinə əyani bir nümunədir.