Əmr (ərəbcə əmr – hökm, əmr etmək) sözü bir işin, hərəkətin yerinə yetirilməsi üçün verilən rəsmi və ya qeyri-rəsmi, yazılı və ya şifahi bir göstəriş, hökm, buyruq deməkdir. Bu, bir səlahiyyətli şəxsin (rəhbər, valideyn, hakim və s.) digərinə verdiyi, icra edilməsi gözlənilən bir təlimatdır. Əmr, həm ciddi və qəti bir tonda, həm də daha yumşaq, xahişə yaxın formada verilə bilər. Əmrin təsiri, onu verən şəxsin səlahiyyətinin və qəbul edən şəxsin ona olan tabeçiliyinin dərəcəsindən asılıdır.
Əmr, ictimai həyatın müxtəlif sahələrində geniş tətbiq olunur: hərbi əməliyyatlarda, iş yerlərində, ailədə, dövlət idarələrində və s. Hər bir mühitdə əmrin forması, tərzi və nəticələri fərqlənə bilər. Məsələn, hərbi əmr birbaşa və heç bir müzakirəyə yol vermədən icra olunmalıdır, halbuki ailədə verilən bir əmr daha yumşaq, müzakirəyə açıq ola bilər. Lakin hər halda, əmr bir tələb, bir istək ifadə edir və onun yerinə yetirilməsi gözlənilir.
Ədəbiyyatda əmr, qəhrəmanların gücünü, hakimiyyətini və ya təsir gücünü göstərmək üçün tez-tez istifadə olunan bir vasitədir. Sözünüzdə gətirilən Nizami Gəncəvinin "İskəndərnamə"sindən olan misal da bunu təsdiq edir: "Gərək hər əmrimə baş əysin cahan; Ovcumda top kimi oynasın dövran". Bu misalda İskəndərin əmrinin qüdrətini, bütün dünyanın onun iradəsinə tabe olduğunu vurğulayır. Əmr, bu mənada, bir güc, hakimiyyət simvolu kimi çıxış edir.
Beləliklə, "əmr" sözünün mənası sadəcə bir "göstəriş"dən daha genişdir. O, iradənin, gücün, hakimiyyətin ifadəsi, bir sosial əlaqənin təzahürüdür. Əmrin mahiyyəti, onun məzmunundan və onu verən ilə qəbul edən arasında mövcud olan münasibətlərdən asılı olaraq dəyişir.