Əza-cəfa sözü ərəb mənşəli olub, əzab və əziyyət mənalarını özündə birləşdirən bir ifadədir. Təkcə "əzab" və ya "əziyyət" sözlərindən daha güclü və hərtərəfli bir təsvir verir. "Əza" sözü daha çox fiziki, bədənə vurulan əziyyəti, ağrı və əzabı ifadə edərkən, "cəfa" isə daha çox psixoloji, ruhi əzabı, inciməni, ədalətsizliyi və məhrumiyyəti əhatə edir. Beləliklə, "əza-cəfa" birlikdə istifadə edildikdə həm fiziki, həm də ruhi əzab və əziyyətin, çətinliklərin və iztirabların toplumu mənasını verir.
Misalda verilən "Şah: Keşiş, gözümün ağı-qarası bir nəfər oğlum var. Mən onun əza-cəfasına razı ola bilmərəm" cümləsində şah öz övladının çəkdiyi hər cür əziyyətə, həm fiziki, həm də mənəvi iztirabına dözə bilmədiyini bildirir. Bu, sadəcə fiziki bir problem deyil, oğlunun həyatında qarşılaşdığı çətinliklər, ədalətsizliklər və mənəvi əzablar ilə bağlıdır. Şahın ifadəsindəki güclü emosional yükü "əza-cəfa" sözünün təkcə leksik mənasından daha çox, kontekstdən asılı olaraq bəyan etdiyi intensiv hissləri açıq şəkildə görmək olur. O, yalnız oğlunun ağrısına deyil, həm də onun məruz qaldığı hər cür çətinliyə qəlbindən dərin narahatlıq duyur.
Qısacası, "əza-cəfa" sözü sadəcə bir sinonim birləşməsi deyil, ədəbi dilə özünəməxsus təsirli bir rəng qatan, mənanı daha dərin və emosional edən bir ifadədir. Bu sözün istifadəsi yazıya və ya danışığa ədəbi zənginlik qatır və oxucuya daha aydın və güclü bir təsir göstərir.