Fəryad (fars. فریاد) - Acı, dərin bir kədər, qəm və ya dəhşət hissi ilə səslənən, yüksək səsli və duyğu dolu bağırma, qışqırıqdır. Sadəcə səs-küy deyil, iç dünyanın sarsıntısını, qoparılan fırtınanı ifadə edən bir ifadə vasitəsidir. Fəryad həm fiziki, həm də ruhi ağrının ifadəsidir; acılı bir halın, dərin bir məyusluğun, ümidsizlik və ya dəhşətin dilsiz ifadəsi kimi səslənir.
Fəryad, yalnız kədər və acını deyil, həm də şadlıq və sevincin yüksək səsli, coşğun ifadəsini də ehtiva edə bilər. Məsələn, qələbə anında qopan sevinc fəryadları da vardır. Lakin, ümumi mənada fəryad daha çox acı, kədər və ağrı ilə əlaqələndirilir.
Lüğətlərdə "nalə", "fəğan", "ah-nalə", "vaveyla", "inilti", "qışqırıq", "ah" kimi sözlərlə sinonim kimi göstərilir. Lakin, bu sözlərin hər birinin fəryaddan fərqli nüansları var. Məsələn, "nalə" daha çox uzun və davamlı bir iniltiyi ifadə edir, "fəğan" daha çox acılı bir şəkildə əzmlə bağırma deməkdir, "ah" daha qısa və səssiz bir iniltidir. Fəryad isə bu hisslərin hamısını özündə birləşdirən, daha geniş və güclü bir ifadədir.
Ədəbiyyatda fəryad, qəhrəmanların daxili dünyalarını, duyğu və hisslərini oxucuya çatdırmaq üçün güclü bir vasitə kimi istifadə olunur. O, hekayənin gərginliyini artırır, oxucunun empatiyasını qazanır və əsərin əsas ideyasının daha yaxşı anlaşılmasına kömək edir. Məsələn, "Oğlunu itirmiş ananın fəryadı" deyimi bu hisslərin dərinliyini və ağırlığını dəqiq olaraq təsvir edir.