Fitrət (ərəbcə "fıtra" - yaradılış, təbiət sözündən) insanın anadangəlmə, yaratılışdan gələn xüsusiyyətlərini, meyllərini, əxlaqi və ruhi quruluşunu ifadə edən bir termindir. Sadəcə "yaradılış" və ya "təbiət" sözlərinin sinonimi olmaqdan kənara çıxaraq, daha dərin bir məna ehtiva edir. Fitrət, insanın əsl varlığına, potensialına və ilahi surətinin əks olunmasına işarə edir. Bu, yalnız fiziki quruluş deyil, həm də əxlaqi duyğuların, vicdanın, doğru ilə yanlışı ayırmaq qabiliyyətinin və Allah’a olan təbii meylin əsasını təşkil edir.
Fitrət, insanın təmiz, pak və günahsız halıdır; yaratıldığı ilk anın saf və təbii vəziyyətinin təcəssümüdür. Lakin zaman keçdikcə, ətraf mühitin təsiri, yanlış tərbiyə və pis vərdişlər fitrətin təmizliyini qəlizləşdirə, hətta gizlədə bilər. Bu mənada, fitrətə qayıdış, insanın öz əsl özünə, ilahi quruluşuna qayıtması kimi də qiymətləndirilə bilər. Şeirdə də ifadə olunduğu kimi, insan fitrəti vahid və sabit deyildir; ətraf mühit və şəraitin təsiri ilə dəyişə, inkişaf edə və ya təhrif oluna bilər. Quzu kimi sakit və təmkinli olan bir insan müxtəlif amillərin təsiri altında şir kimi qəddar və təcavüzkar hala çevrilə bilər. Bu, fitrətin dəyişməz olduğunu deyil, formalaşmasının müxtəlif yollarının mümkün olduğunu göstərir.
Beləliklə, fitrət anlayışı, insanın özünü tanıması, öz potensialını dərk etməsi və əsl varlığına uyğun yaşamasının əsasını təşkil edir. Bu, həm fəlsəfi, həm də dini baxımdan əhəmiyyətli bir anlayışdır və insanın həyatının mənasını axtarışında mühüm rol oynayır.