Fotoqrafiya, yunanca "phos" (işıq) və "grapho" (yazıram) sözlərindən əmələ gəlmiş bir termindir. Əslində, işığın yazılması, işıq vasitəsilə təsvirin əbədiləşdirilməsi deməkdir. Bu sadə tərif, fotoqrafiyanın mahiyyətini gözəl ifadə etsə də, bu incəsənət formasının dərinliyini tam əks etdirmir.
Fotoqrafiya, xüsusi optik cihazlar – əsasən kameralar – vasitəsilə işıq şüalarının işığa həssas materiallar (əvvəllər foto lent, indi isə əsasən sensorlar) üzərində toplanması və orada şəkil əmələ gətirməsi prosesidir. İşığın həssas səthdə yaratdığı kimyəvi və ya elektron dəyişikliklər, sonradan müxtəlif üsullarla görünən bir şəkilə çevrilir. Bu, sadəcə texniki bir proses deyil, həm də insanın ətraf aləmi qavrama, dərk etmə və ifadə etmə formasının təzahürüdür.
Fotoqrafiyanın tarixi, işığın təbiətinin anlaşılması ilə sıx bağlıdır. İlk təcrübələrdən müasir, rəqəmsal texnologiyalara qədər uzun bir inkişaf yolu keçmişdir. Bu inkişaf, texnologiyanın sürətli irəliləməsi ilə yanaşı, sənətkarlıq, yaradıcılıq və bədii ifadənin də təkamülünü əks etdirir. Fotoqrafiya sadəcə "şəkil çəkmək" deyil; o, bir vasitədir ki, həm obyektiv gerçəkliyi sənədləşdirir, həm də subyektiv duyğuları, hissləri, fikirləri ifadə etməyə imkan verir. Portretdən landşaft fotoqrafiyasına, fotojurnalizmdən incəsənət fotoqrafiyasına qədər geniş bir spektrdə tətbiq olunur.
Beləliklə, fotoqrafiya, işıq vasitəsilə gerçəkliyin və ya xəyalın əbədiləşdirilməsi sənəti, elmi və texnologiyasıdır. O, həm texniki dəqiqlik, həm də yaradıcı ifadənin nadir bir birləşməsini təmsil edir. Fotoqrafiya, keçmişi qoruyur, bu günü sənədləşdirir və gələcəyə körpü salır.