Füzul (ərəb. "fəzl" sözünün cəm halı) - is. və sif. Azərbaycan dilində "füzul" sözü, ərəb dilindən gələn "fəzl" (فضول) sözünün cəm formasıdır və əslində "artıq işlər", "lazımsız işlər" mənasını verir. Ancaq zaman keçdikcə mənası genişlənərək, əsasən insanın xarakterini ifadə edən bir sifətə çevrilib.
Bu söz, həddindən artıq danışan, boşboğaz, sözünü əsirgəməyən, uzun danışan, nağılçı, artıq və lazımsız sözlər danışan şəxsi təsvir etmək üçün istifadə olunur. Füzul insan, ətrafındakıları yorucusu, səbirsizliyə səbəb olan, daim söhbətə özünün artıq və əhəmiyyətsiz fikirlərini qatmağa çalışan biridir. Onun sözləri tez-tez mənasız, maraqsız və hətta acıqlandırıcı olur.
Ədəbiyyatda "füzul" sözü bir çox hallarda mənfi kontekstdə işlənir, bəzən isə yumoristik məqsədlərlə istifadə olunur. Məsələn, "füzul adam" ifadəsi həddindən artıq danışan və ətrafını bezdirən bir insanı təsvir edir. "Füzulu saldılar cəhənnəmə" deyimi isə, həddindən artıq danışmağın pis nəticələrinə işarə edir və dəqiq bir metafora kimi çox danışmağın pisliyini, əzab verə biləcəyini vurğulayır.
Qeyd etmək lazımdır ki, "füzul" sözünün mənası kontekstdən asılı olaraq müəyyən dərəcədə dəyişə bilər. Bəzən sadəcə çox danışmağı, bəzən isə yaranmış vəziyyətə uyğun olmayan sözlər danışmağı ifadə edə bilər. Lakin ümumi mənada "füzul" həmişə müsbət xarakter daşımır və həddindən artıq söz sərfi ilə bağlı mənfi konnotasiyalarla əlaqələndirilir.