Hüznavər (ər. hüzn + fars. ...avər - gətirən) sifət. Klassik ədəbiyyatda "hüznlü" mənasında işlənmişdir. Hüznavər sözü, əslində, dərin bir hüzün və kədər hissi yaratmaq, bu hissiyyatı gətirmək mənasını daşıyır. Sadəcə "hüznlü" olmaqdan daha intensiv və nüfuz edici bir təsviri ifadədir. Hüznlü bir şey yalnız kədərli ola bilər, hüznavər isə bu kədəri dərin, mənalı və əhatəli şəkildə ifadə edir. Sözün kökünə baxdıqda, farsca "-avər" əlavəsinin gətirən, səbəb olan mənasını daşıdığını nəzərə alsaq, hüznavər sadəcə hüznlü bir mənzərə deyil, həm də bu hüzünü yaradan, səbəb olan bir şey kimi də qəbul edilə bilər.
Misal üçün, "hüznavər bir mahnı" deyərkən, yalnız kədərli bir mahnıdan danışmırıq. Bu mahnının dinləyicidə dərin bir hüzün və nostalji hissi yaratdığını, xatirələrə səyahət etdirdiyini, əvvəlki anlara qayıdıb kədərini hiss etməsinə səbəb olduğunu ifadə edirik. "Qətibə" misalında isə, əlvan çiçəkli xiyabanların məhv olmuş bir xalqın yadigarı kimi qalan köhnə qəbiristanlıq şəklində təsvir olunması, hüznavər sözünün mənasını daha dəqiq şərh edir. Çiçəklərin gözəlliyi ilə qəbiristanlığın məyusluğunun qarşılaşması, dərin bir hüzün və itirilmiş bir dünyaya ağlama təsəvvürü yaradır; bu, sadəcə kədər deyil, hüznavər bir atmosferdir.
Beləliklə, hüznavər sözü sadəcə bir sinonim deyil, "hüznlü" sözündən daha zəngin və nəfis bir ifadədir. O, hüzün hissinin şiddətini, dərinliyini və mənbəyini ifadə etmək üçün istifadə olunur. Bu sözün istifadəsi, əsərin üslubuna dərinlik və incəlik qatar.