Xoşxasiyyət (fars. xoş + ər. xasiyyət) sifəti, əsasən, insanın xarakterini, davranışlarını və münasibətlərini təsvir edən bir termindir. Lüğətlərdə sadəcə "xoş, yumşaq, mülayim, yaxşı xasiyyəti olan" kimi izah olunsa da, bu sözün arxasında daha zəngin bir məna dünyası gizlənir.
Xoşxasiyyətlik, sadəcə olaraq yaxşı olmaqdan daha çoxdur. O, daxili bir həlimlik, başqalarına qarşı səmimi və isti münasibət, hətta çətin vəziyyətlərdə belə səbr və anlayış göstərmək deməkdir. Xoşxasiyyət insan, ətrafındakıların emosional rifahına diqqət edir, onların duyğularını anlayır və dəyərləndirir. O, həmfikir olmaqdan çəkinmir, amma eyni zamanda öz fikirlərini hörmətlə və nəzakətlə ifadə edir.
Əsl xoşxasiyyətlilik, yalnız maskalanmış bir davranış deyil, həm də daxili bir vəhdət, özünə inam və həyatdan zövq almağı bacarmaqdır. Belə insanlar adətən optimist olurlar, çətinliklər qarşısında sarsılmaz qalırlar və həyatın müsbət tərəflərini görürlər. Onların enerjisi və müsbət münasibətləri digərlərinə də yoluxur, ətrafındakı insanlara ilham verir və ruhları qaldırır.
Tarixən, xoşxasiyyətlik müxtəlif mədəniyyətlərdə müxtəlif şəkildə qiymətləndirilsə də, hər zaman hörmət və rəğbətə layiq bir xüsusiyyət olaraq qalmışdır. Fərmanın qeyd etdiyi kimi, xoşxasiyyətlik bəzən yaraşıqlılıq, bacarıqlılıq kimi digər müsbət xüsusiyyətlərlə birlikdə təsvir olunur, bu da xoşxasiyyət insanın həm daxili, həm də xarici gözəlliyini vurğulayır.
Nəticə olaraq, xoşxasiyyətlik sadəcə bir söz deyil, həm də dəyərli bir insan xüsusiyyətidir ki, bu xüsusiyyətə malik insanlar ətrafdakılar üçün həqiqi bir nemətdir.