Xromatik sifəti, əsasən iki əsas mənada istifadə olunur: biri fizika, digəri isə musiqi sahəsində.
Fizika baxımından, xromatik, işığın və ya başqa elektromaqnit şüalarının dalğa uzunluğuna görə ayrılmasına, yəni xromatizmin özünə əsaslanan hadisəni ifadə edir. Bu ayrılma, şüanın müxtəlif rənglərdən (və ya daha dəqiq desək, spektral tərkib hissələrindən) ibarət olduğunu göstərir. Məsələn, prizmadan keçən ağ işıq, xromatik ayrılma nəticəsində göy qurşağı rənglərinə ayrılır. Bu, işığın dalğa uzunluğundan asılı olaraq, müxtəlif maddələrdə fərqli sınma əmsallarına malik olması ilə əlaqədardır. Xromatik aberasiya kimi optik sistemlərdə yaranan çatışmazlıqlar da bu hadisə ilə əlaqəlidir.
Musiqi kontekstində isə, xromatik, musiqi əsərinin və ya bir hissəsinin xromatizm prinsipindən istifadə etməsini bildirir. Xromatizm musiqidə, diatonik ləzzətdən kənara çıxaraq, yarım tonlarla zənginləşdirilmiş, daha mürəkkəb və ifadəli melodiya və harmoniya yaratmaq üçün istifadə olunan bir üsuldur. Bu, əsərinə emosional dərinlik və dramatizm əlavə etmək istəyən bəstəkarlar tərəfindən tez-tez tətbiq olunur. Xromatik pasajlar, bəzən gözlənilməz və qeyri-adi səslər yaradaraq, dinləyicidə təəccüb və heyranlıq hissi oyada bilir.
Beləliklə, xromatik sözü həm fiziki bir hadisəni, həm də musiqi ifadə vasitəsini təsvir etmək üçün istifadə olunan çox yönlü bir termindir. Hər iki halda da, dərinlik, çoxrənglilik və gözlənilməzlik kimi keyfiyyətləri ehtiva edir.