İcz (icə): Azərbaycan dilində, xüsusilə klassik ədəbiyyatımızda kədər, qəm-qüssə, tənha qalmaq, yalnızlıq hissi ilə bağlı duyğuları ifadə edən bir sözdür. Füzuli kimi ustad şairlərimizin əsərlərində tez-tez rast gəlinən “icə” sözü, sadəcə “kədər”dən daha geniş bir məna spektrini əhatə edir. O, daxili bir boşluq, ümidsizlik və ruh düşkünlüyü hissini də özündə ehtiva edir. "Tənha qalıb etdi naleyi-zar; Dərdü qəmə qıldı iczin izhar" misrasında olduğu kimi, "icə" sözü kədərin açıq şəkildə ifadə olunmasını, yalnızlığın səssiz fəryadını təsvir edir.
“Ətalət mayeyi-iczü kədərdir” misrasında isə “icə”nin kədərin davamlı, uzun sürən, hətta bir növ həyat tərzinə çevrilmiş halını görürük. Kədər burada sadəcə bir duyğu deyil, həyatın özünün bir hissəsi, bir mayesi kimi təsvir olunur. Bu isə “icə” sözünün sadəcə bir söz olaraq deyil, dərin psixoloji və fəlsəfi bir mənaya malik olduğunu göstərir.
Beləliklə, “icə” sözü klassik Azərbaycan ədəbiyyatının zəngin leksikasının bir parçası olaraq, kədər, tənha qalmaq, dərd və qüssənin dərinliyini və çoxşaxəliliyini ifadə etmək üçün istifadə olunmuşdur. Bu sözün mənasının müasir dövrdə də tam olaraq başa düşülməsi, klassik ədəbiyyatımızın dərinliyinə varmaq üçün vacibdir.
Qeyd edək ki, "icə" sözünün "əcz" ilə sinonim olması, hər iki sözün də eyni duyğuları ifadə etməsinə baxmayaraq, onların istifadə kontekstində və ifadə etdiyi nuanslarda fərqlər ola bilər. Bu fərqləri tam olaraq müəyyən etmək isə ədəbiyyatşünasların araşdırmalarının mövzusudur.