İdealizm (fr. idéalisme, əsli yunancadan) fəlsəfədə əsasən ruhun, şüurun və ya ideyaların gerçəkliyin əsasını təşkil etdiyini iddia edən bir fəlsəfi mövqedir. Maddi aləm ya ideal olanın bir əksi, ya da tamamilə asılı olduğu bir hadisə kimi qəbul edilir. Yəni, idealizm materiyanın əsaslılığını rədd edərək, ruhun, şüurun və ya düşüncənin həqiqətin əsasını təşkil etdiyini irəli sürür.
İdealizmin müxtəlif növləri mövcuddur. Bəzi idealistlər ətrafımızdakı aləmin tamamilə şüurun məhsulu olduğunu, başqa sözlə, hər şeyin yalnız bir düşüncə olduğunu iddia edirlər (subyektiv idealizm). Bu baxımdan, cisimlər yalnız bizim şüurumuzda var olur. Digər idealistlər isə daha mülayim bir mövqe tutaraq, maddi aləmin varlığını qəbul edir, lakin onun mahiyyətinin ruh tərəfindən, bir ali varlıq tərəfindən, ya da mütləq bir ideya tərəfindən yaradıldığını və idarə olunduğunu irəli sürürlər (obyektiv idealizm).
Tarix boyu Platon, Berkeley, Hegel və Kant kimi nüfuzlu filosoflar idealizmin müxtəlif formalarını inkişaf etdirmişlər. Platonun İdealər Nəzəriyyəsi, Berkeley’nin “Esse est percipi” (“Var olmaq qavranılmaqdır”) prinsipini irəli sürməsi və Hegelin mütləq idealizmi idealizmin ən tanınmış nümunələrindən bəziləridir. Kant isə özünün transendental idealizmi ilə idealizm və realizm arasında bir körpü qurmağa çalışmışdır.
İdealizm, həm də əxlaq, estetika və siyasi fəlsəfəyə də təsir göstərmişdir. Çünki insanın qavrayışı və dəyərləndirilməsi idealist düşüncəyə əsasən müəyyən edilir. Bu gün də idealizmin müasir fəlsəfədə müxtəlif formada davam etdiyini görmək mümkündür. Məsələn, bəzi müasir idealistlər şüurun və informasiyanın gerçəkliyin əsasını təşkil etdiyini iddia edirlər.
Qısacası, idealizm gerçəkliyin təbiəti haqqında fundamental bir sualı cavablamağa çalışır: Dünyanın əsasını nə təşkil edir? Maddi aləmmi, yoxsa ruhi aləm? Bu suala verilən cavab, fəlsəfi düşüncənin digər sahələrinə də ciddi təsir göstərir.