İmrənmə, "imrənmək" fellindən törəmiş bir isimdir və əsasən iki əsas mənada işlənir. Birinci və daha geniş yayılmış mənası qüvvətli istək, həvəs, arzu ilə dolu bir vəziyyət deməkdir. Bu mənada, imrənmə, insanın ürəyini tutan, ruhunu coşduran, əldə etmək üçün can atdığı bir şeyə olan ehtirasını ifadə edir. Məsələn, bir şairin şeir yazmaq imrənməsi, bir alimin kəşf etmək imrənməsi və ya bir rəssamın yaradıcılıq imrənməsi bu mənanı gözəl əks etdirir. Bu, sadəcə bir istək deyil, daha güclü, daha dərin və həyati bir ehtiyac kimi hiss olunur.
İmrənmənin ikinci mənası isə həsrət, kədər, qəmlə dolu bir haldır. Bu mənada, imrənmə, itirilmiş bir şeyə, gedən bir insana və ya əldə edilməmiş bir məqsədə olan dərin həsrəti, qəmi ifadə edir. Bu, nostalji və ya melankoli ilə bağlı bir duyğu ola bilər; keçmişə dair xatirələrin, əldə edilməmiş imkanların və ya həyatda arzu olunan, amma əldə olunmayan şeylərin yaratdığı kədər və qəmlə dolu bir vəziyyətdir. Məsələn, vətənə imrənmək, sevdiyin insana imrənmək bu mənanı əks etdirir.
Beləliklə, imrənmə sözü, istək və həsrət arasındakı incə fərqi əks etdirən zəngin bir mənaya malikdir. Həm güclü bir istəyi, həm də dərin bir kədəri ifadə edə bilir. Sözün kontekstindən asılı olaraq mənası dəyişsə də, hər iki halda da duyğuların güclü və dərin olduğunu vurğulayır.
Ədəbiyyatda imrənmə, personajların daxili aləmini, onların arzu və kədərlərini ifadə etmək üçün tez-tez istifadə olunan bir vasitədir. Bu, oxucuda empatiyaya və dərin bir təəssürata səbəb olur.