İnfarkt (latınca infarctus - "dolu, tıxanmış") tibbdə bir üzvün və ya toxumanın qan təchizatının birdən-birə və tam olaraq kəsilməsi nəticəsində yaranan nekroz (toxuma ölümü) halını ifadə edir. Bu, adətən qan damarlarının tıxanması, məsələn, tromb (qan pıhtısı) əmələ gəlməsi, emboliya (damar tıxacının başqa bir yerdən gəlməsi) və ya damar spazmı (damarların daralması) səbəbindən baş verir. Tıxanmanın nəticəsində toxuma oksigen və qida maddələrindən məhrum olur və ölür.
İnfarktın ən çox rast gəlinən növü miokard infarktıdır (ürək əzələsinin infarktı), ümumiyyətlə "ürək tutması" kimi tanınır. Bu vəziyyətdə ürəyə qan tədarük edən tac damarlarının tıxanması nəticəsində ürək əzələsinin bir hissəsi ölür. Lakin infarkt beyində (beyin infarktı və ya insult), ağciyərlərdə (ağciyər infarktı), bağırsaqda və bədənin digər hissələrində də baş verə bilər. Hər bir halda, infarktın səbəbi və əlamətləri fərqli olsa da, əsas mexanizm qan axınının kəsilməsidir.
İnfarktın əlamətləri təsirlənən üzvə və infarktın ağırlığına görə dəyişir. Ürək infarktında sinədə sıxılma hissi, nəfəs darlığı, ürək bulanması və qusma kimi əlamətlər müşahidə edilə bilər. Beyin infarktında isə əzələ zəifliyi, nitq pozğunluğu, görmə itkisi və ya başqa nevroloji problemlər baş verə bilər. İnfarktın diaqnozu fiziki müayinə, elektrokardioqram (EKG), qan testləri və görüntüləmə üsulları (məsələn, kompüter tomoqrafiyası və ya maqnit-rezonans tomoqrafiyası) vasitəsilə qoyulur.
İnfarktın müalicəsi təsirlənən üzvə və infarktın ağırlığına görə fərqlidir. Ürək infarktında trombolitik terapiya (qan pıhtılarını həll edən dərmanlar) və ya angioplastika (tıxanmış damarın açılması üçün cərrahi müdaxilə) tətbiq edilə bilər. Digər infarkt növlərinin müalicəsi də simptomları yüngülləşdirmək və mürəkkəbləşmələrin qarşısını almağa yönəlib. Tez və düzgün müalicə infarktın nəticələrini yaxşılaşdıra və həyat keyfiyyətini artıra bilər.