İsrafçılıq: Bu termin, ehtiyatların, imkanların və ya resursların (maddi, maliyyə, zaman və ya enerji kimi) lazımsız, həddindən artıq və məqsədəuyğun olmayan şəkildə sərf edilməsi və ya tükəndirilməsi deməkdir. Sadəcə "çox xərcləmək"dən daha geniş bir mənaya malikdir, çünki israfçılıq, həmin xərclərin məqsədəuyğun olmaması və ya faydasız olması ilə xarakterizə olunur.
İsrafçılığın müxtəlif səviyyələrdə təzahür etdiyi müşahidə olunur: fərdi səviyyədə (məsələn, qida məhsullarının atılması, enerjinin səmərəsiz istifadəsi), sosial səviyyədə (məsələn, ictimai vəsaitlərin səmərəsiz idarə olunması, ətraf mühitin çirkləndirilməsi) və qlobal səviyyədə (məsələn, təbii resursların tükənməsi, iqlim dəyişikliyinə səbəb olan fəaliyyətlər).
Tarix boyu israfçılıq müxtəlif mədəniyyətlərdə fərqli şəkildə qarşılanmışdır. Bəzi mədəniyyətlərdə sərvətin nümayişi və bolluğun simvolu kimi qəbul edilərkən, digər mədəniyyətlərdə isə qınaq mövzusu olmuş, qənaətkarlıq və ehtiyatlılıq təbliğ olunmuşdur. Müasir dövrdə isə, məhdud resurslar və artan ətraf mühit problemləri fonunda, israfçılığın qarşısının alınması və dayanıqlı inkişaf konsepsiyası daha da aktuallıq qazanır.
İsrafçılığın nəticələri çox ciddi ola bilər: iqtisadi itkilər, ətraf mühitin dağılması, sosial ədalətsizlik və resurs çatışmazlığı. Buna görə də, fərdi səviyyədə məsuliyyətli istehlak vərdişləri qəbul etmək, sosial səviyyədə isə səmərəli idarəetmə və davamlı inkişaf strategiyasına üstünlük vermək son dərəcə vacibdir.