Kəfənləmək, ənənəvi olaraq, ölünün cəsədini kəfən adlanan xüsusi parçaya bürümək prosesidir. Bu, dəfn mərasiminin vacib və rəmzi bir hissəsi olmaqla yanaşı, dini və mədəni ənənələrlə sıx bağlıdır. Kəfənləmək, sadəcə cəsədin örtülməsindən daha çox əhəmiyyət daşıyır; ölüyü son dəfə hörmətlə bəzəmək, ruhunun rahatlığı üçün hazırlamaq və həyatın son səhnəsini simvolik olaraq tamamlamaq mənasını verir.
Müxtəlif mədəniyyətlərdə kəfənləmək ənənələri fərqlidir. Kəfənin materialı, rəngi, bəzəyi və bürünmə üsulları hər bir mədəniyyətin özünəməxsus xüsusiyyətlərini əks etdirir. Bəzi mədəniyyətlərdə kəfənin sadə və təvazökar olması önəmlidirsə, bəzilərində isə zəngin bəzəkli və qiymətli materiallardan istifadə olunur. Bu fərqliliklər, ölüyə olan hörmətin ifadə formasından tutmuş, axirət inanclarına qədər geniş bir spektrdəki mədəni dəyərləri əks etdirir.
Sözügedən nümunədə ("Səlim [qocanı] mafəyə qoydu, yudu, kəfənnədi, həmin dediyi gül ağacının dibində basdırdı") kəfənləmək hərəkəti, qocanın ölümündən sonra həyata keçirilən son mərasimlərin bir parçası kimi təsvir olunur. Burada kəfənləmək hərəkəti ilə yanaşı, yuma və dəfn mərasimlərinin də qeyd olunması, ölüyə göstərilən hörmətin və son yolçuluğun vacibliyini vurğulayır. Gül ağacının dibində dəfn olunması isə, qocanın həyatının və ölümünün sülh və gözəllik içində keçdiyini simvolizə edə bilər.
Nəticədə, kəfənləmək sadə bir fiziki hərəkətdən daha çox, dərin mədəni və dini mənaları özündə əks etdirən mürəkkəb bir prosesdir. O, həm dəfn mərasiminin vacib bir elementi, həm də ölüyə son hörmətin göstərilməsinin simvoludur.