Konservləşmə, "konservləşmək" fellərindən törəmiş bir isimdir və əsasən qida məhsullarının uzun müddət saxlanılmasını təmin etmək məqsədilə müəyyən üsullarla emal olunması prosesini bildirir. Bu proses, mikroorqanizmlərin (bakteriyalar, göbələklər və s.) fəaliyyətini ləngitmək və ya tamamilə dayandırmaqla qidanın keyfiyyətinin və təravətinin uzun müddət qorunmasını hədəfləyir.
Konservləşmənin əsas prinsipi, qida maddələrindəki mikroorqanizmlərin inkişafı üçün zəruri olan şəraitin (temperatur, nəmlik, oksigen) aradan qaldırılmasıdır. Bu, müxtəlif üsullar vasitəsilə həyata keçirilir: istilik emalı (qaynatma, sterilizasiya, pasterizasiya), soyuq emal (dondurma, şaxta), qurudulma, turşutma, şəkərləndirmə, duzlama, tütünlə konservləşdirmə və s. Hər bir üsul özünəməxsus texnologiya və tələblərə malikdir.
Konservləşmənin tarixi çox qədimdir. İnsanlar əsrlər boyu qida məhsullarını uzun müddət saxlamaq üçün müxtəlif üsullardan istifadə etmişlər. Müasir konservləşdirmə texnologiyaları isə 18-ci əsrdən başlayaraq inkişaf etmiş və bu gün geniş miqyasda tətbiq olunur. Bu texnologiyaların inkişafı qida təhlükəsizliyinin təmin olunması, qida itkilərinin azaldılması və qida məhsullarının mövcudluğunun artırılmasında mühüm rol oynayır.
Konservləşmənin əhəmiyyəti yalnız qida sənayesində deyil, həmçinin tibb və digər sahələrdə də özünü göstərir. Məsələn, dərman preparatlarının və digər bioloji materialların uzun müddət saxlanılması üçün də konservləşdirmə üsullarından istifadə olunur. Beləliklə, konservləşmə, insan həyatının müxtəlif sahələrində mühüm əhəmiyyət kəsb edən bir prosesdir və onun inkişafı davam edir.