Köşk sözü, Azərbaycan dilinin zəngin leksikasında özünəməxsus yeri olan, əsasən də bənzərsiz memarlıq üslubunu ifadə edən bir termindir. Sadəcə "bəzəkli ev" kimi qəbul edilməməlidir. Köşk, əslində, bağ-bağça məkanlarının ayrılmaz bir hissəsi kimi, təbiətlə ahəngdar şəkildə inşa edilmiş, estetik baxımdan zərif və hətta möhtəşəm bir yaşayış binasıdır. Bu, sadəcə bir ev deyil, həm də rahatlıq, təravət və lüksün simvoludur.
Tarix boyu köşklər, varlı və nüfuzlu şəxslərin, hökmdarların və zadəganların yay iqamətgahlarından tutmuş, əyləncə və istirahət məkanlarına qədər müxtəlif məqsədlər üçün inşa edilib. Onların memarlıq xüsusiyyətləri müxtəlif olsa da, ümumi bir xüsusiyyət daşıyırlar: təbiətlə vəhdət. Köşk, bağın, çiçəklərin, ağacların və suyun arasında, onlarla vəhdət təşkil edən bir bina kimi qəbul edilməlidir. İmarət, qəsr və kaşanə kimi sözlərlə sinonim olsa da, köşk daha çox intim və romantizm dolu bir atmosferi ifadə edir.
Köşklərin tikintisində istifadə olunan materiallar, dizayn üslubu və bəzək elementləri, inşa edildiyi dövrün memarlıq üslubunu və mədəniyyətini əks etdirir. Məsələn, Osmanlı dövrünə aid köşklərdə taxta oymaları, vitrajlar və nəfis rəsmlər geniş istifadə olunmuşdur. Müasir köşklər isə müxtəlif memarlıq üslublarını özündə birləşdirir, lakin təbiətlə ahəngdarlıq prinsipi həmişə əsas qalır.
Beləliklə, köşk sadəcə bir ev deyil, əslində bir sənət əsəri, rahatlıq və lüksün simvolu, təbiətin qucağında sülh və səkinlik məkanıdır. Onun mənası yalnız sözlərlə ifadə olunmaqdan daha çoxdur, onu gözlərlə görüb, ürəklə dərk etmək lazımdır.