Qərabət (ərəbcədən) sözü əsasən iki əsas mənada işlənir. Birincisi və daha çox tanınan mənası qəriblik, yurd-yuva həsrəti, doğma diyardan uzaqlıq hissi deməkdir. Bu mənada qərabət, sadəcə coğrafi məsafədən deyil, həm də mədəni, sosial və psixoloji ayrı düşmə hissindən bəhs edir. Vətənindən uzaqlarda olan bir insanın yaşadığı təklik, özünü təcrid olunmuş hiss etməsi, əzizlərinə və mənsub olduğu mühitə olan dərin həsrəti qərabət hissinin əsas tərkib hissəsidir. Sözün bu mənası, insanın köklərindən, özündən ayrı düşməsinin yaratdığı dərin emosional təsiri əks etdirir.
Qərabətin ikinci, daha az işlənən mənası isə qohumluqdur. Bu mənada söz köhnə ədəbiyyatda rast gəlinir və indiki zaman dilində "qohumluq" sözü ilə tamamilə əvəz olunmuşdur. Ancaq qərabətin birinci mənasının zənginliyi və emosional təsiri, qohumluq mənasından daha çox diqqət çəkir. Belə ki, qərabət sadəcə qan bağı ilə deyil, daha geniş bir mənada, insanın doğma yerinə, mədəniyyətinə, xalqına bağlılığının, öz köklərinə olan bağlılığının ifadəsidir. Məsələn, uzun müddət xaricdə yaşayan bir insanın vətəninə qayıdışında hiss etdiyi sevinc, doğma torpağa olan həsrətinin sona çatması, qərabət hissinin aradan qalxması kimi təsvir oluna bilər.
Ümumiyyətlə, qərabət sözü, sadəcə bir söz deyil, dərin emosional və psixoloji mənalar daşıyan bir anlayışdır. O, insanın öz kökləriylə əlaqəsini, öz kimliyini tapma prosesini və vətənə bağlılığın dərinliyini əks etdirir. Sözün poetik və metaforik işlənmə imkanları da olduqca genişdir. Misal olaraq, şeirdə verilən "Düşər ayaqlara qərabət çəkər" ifadəsi, çətinliklərin və ayrılığın insana verdiyi əzabı, ruhun yaralandığını və dərin həsrəti və ya məyusluğu ifadə edir.