Qəriblik sözü, Azərbaycan dilinin zəngin leksikasında, sadəcə "yad yerdə olma" mənasını aşan, daha dərin və çoxşaxəli bir məna yükü daşıyır. Birinci və ən geniş yayılmış mənası, doğma yurdundan, əzizlərindən uzaqda, yad bir mühitdə yaşamaq həyat tərzidir. Bu, fiziki məsafədən də çox, ruhi bir təcrid halını, özünü tək və köməksiz hiss etməni əhatə edir.
Qəriblik, yalnız coğrafi məkan dəyişikliyi ilə deyil, həm də sosial və mədəni fərqlərlə əlaqədar ola bilər. Yeni bir mədəniyyətə, adət-ənənələrə uyğunlaşma çətinlikləri, dil maneələri, tanımadığı insanlar arasında yaşamağın yaratdığı narahatlıq və qorxu hissləri də qəribliyin tərkib hissəsidir. Belə bir vəziyyətdə insan özünü "qərib" – yad və qəbul olunmayan kimi hiss edir.
Lüğətdəki "Qəriblikdə yaşamaq", "Qəriblikdə ölmək" ifadələri qəribliyin müvəqqəti bir vəziyyət deyil, həyat tərzinə çevrilə biləcəyini göstərir. Bu, uzun illər doğma yurdunu görməyən, özünü tamamilə yad bir mühitdə tapmış insanların acınacaqlı taleyinin ifadəsidir. "Qəriblik ixtiyar etməz, kimin kim, yarı yar olsa" deyimi isə qəribliyin insan iradəsindən asılı olmayan, qədərə bağlı bir vəziyyət olduğunu vurğulayır. Burada "yarı yar olsa" ifadəsi qohumluq, dostluq və yaxın əlaqələrin belə qəribliyin acısını azalda bilməyəcəyini bildirir.
Nəticə olaraq, qəriblik yalnız coğrafi məsafəni deyil, həm də duyğu və təcrübələrin kompleks bir vəziyyətini əks etdirən, dərin psixoloji və sosial mənalar daşıyan bir anlayışdır. Bu, öz evini, yaxınlarını və tanıdıqlarını itirən, yeni bir həyat qurmaq üçün mübarizə aparan insanın həm fiziki, həm də ruhi iztirabını ifadə edir.