Qərib (ər. غريب - ğarīb) sifəti olaraq əsasən "yad", "özgə", "tanımadığı yerdə olan", "qürbətdə yaşayan" mənalarını ifadə edir. Bu, sadəcə coğrafi məkandan kənarda qalmağı deyil, həm də sosial və emosional təcridi əhatə edən daha geniş bir anlayışı özündə ehtiva edir. Qərib, öz evindən, öz mədəniyyətindən, öz ətrafından uzaqlaşmış, yeni bir mühitə uyğunlaşmağa çalışan kəsdir. Bu uyğunlaşma mübarizəsi, qəribliyinin əsasını təşkil edir.
Lüğətlərdəki "yad yerdə olan, qürbətdə yaşayan, özgə yerli, gəlmə" tərifləri qərib anlayışının fiziki tərəfini vurğulayır. Lakin, qərib olmaq daha dərin bir məna daşıyır. Qərib, özünü tək, köməksiz, anlaşılamayan hiss edən kəsdir. O, yeni ətrafda özünü qəbul etdirmək, yeni qaydaları öyrənmək, yeni insanlarla ünsiyyət qurmaq üçün səy göstərir. Bu prosesdə həm fiziki, həm də psixoloji çətinliklərlə üzləşir.
Qərib termini, tarix boyu ədəbiyyatda, xalq yaradıcılığında geniş yer tutmuş, müxtəlif mənalar kəsb etmişdir. Qərib, həm də öz doğma torpağından ayrı düşmüş, vətən həsrəti çəkən kəsdir. Bu həsrət, qəribliyinin əsas hisslərindən birini təşkil edir. Qərib obrazı, həm də özünəməxsus gücü, mübarizə ruhu ilə xarakterizə olunur. O, çətinliklərə baxmayaraq, yeni həyat qurmağa, özünü tapmağa çalışır.
Misal olaraq, "qərib osmanlılar qaçırlar konsulxanaya ki, təzə sultanın taxta çıxması ilə bağlı narahatlıqları var" cümləsindəki "qərib" sözü, Osmanlıların yaşadıqları yerdə "yad", "özgə" olmaları deyil, daha çox, yeni hökumətin gətirəcəyi bilinməyən vəziyyətdən narahat olan, təhlükədə olanlar kimi təsvir olunur. Beləliklə, qəriblik burada yalnız coğrafi məkana aid deyil, həm də siyasi və sosial bir vəziyyətin ifadəsidir.