Qəzəlçi sözü, Azərbaycan dilinin zəngin leksikasında özünə xüsusi yer tutan, şeir sənətinin incəliklərini bilən və bu sənətə həsr olunmuş bir insanı ifadə edən bir termindir. Həm sifət, həm də isim kimi işlənən bu söz, həm qəzəl janrında şeir yazmağı peşə edən şairləri, həm də qəzəl yazma bacarığına sahib olanları təsvir edir.
Qəzəlçiliyi sadəcə "qəzəl yazan" kimi tərif etmək, bu sənətin mürəkkəbliyinə və incəliklərinə haqsızlıq olardı. Çünki qəzəl, forma, məzmun və üslub baxımından olduqca tələbkar bir şeir növüdür. Bir qəzəlçinin, qafiyə, bənd, rədif və məsnəvi qaydalarına mükəmməl hakim olması, eyni zamanda, dilin incəliklərini, metafora və təşbihlərin gücünü bilməsi vacibdir. Onlar yalnız sözləri səliqəli bir şəkildə düzərək deyil, həm də duyğularını, düşüncələrini və təcrübələrini poetik bir şəkildə ifadə edərək əsərlərinə həyat nəfəsi verə bilirlər.
Tarix boyu bir çox görkəmli qəzəlçilər yaşamış, əsərləri ilə Azərbaycan ədəbiyyatına və ümumilikdə dünya şeirinə əvəzsiz töhfələr vermişlər. Onların yaradıcılığı, yalnız estetik zövqü oxşamaqla yanaşı, həm də həyatın müxtəlif aspektlərini, sevgi, ayrılıq, həsrət, vətən sevgisi kimi mövzuları dərin duyğularla, sənətkarlıqla ifadə edir. Bu baxımdan, qəzəlçi sadəcə bir şair deyil, həm də öz dövrünün sosial-mədəni həyatını əks etdirən, onu öz ifadə vasitələri ilə əbədiləşdirən bir sənətkar sayıla bilər.
Beləliklə, qəzəlçi sözü arxasında zəngin bir tarix, mürəkkəb bir texnika və dərin duyğuların ifadəsini ehtiva edən bir termindir. Bu sənətkarlar, qəzəlləri ilə oxuculara estetik zövq bəxş etməklə yanaşı, həm də onların düşüncələrini genişləndirirlər və duyğularını dərinləşdirirlər.