Qışqırıq: Güclü, səs-küylü və adətən qəfil bir şəkildə səsləndirilən insan səsi. Bu, həm sevinc, həm də qorxu, qəzəb, ağrı və ya digər intensiv duyğuların ifadəsində istifadə olunan bir ünsiyyət formasıdır. Qışqırıq, nitqdən fərqli olaraq, aydın ifadə edilmiş sözləri deyil, əsasən duyğuların intensivliyini çatdırır.
Qışqırığın səs həcmi və tonu səbəb olduğu duyğudan asılı olaraq dəyişir. Məsələn, sevinc dolu bir qışqırıq, qorxu dolu bir qışqırıqdan tamamilə fərqli səslənər. Birinci halda, səs daha yüksək, daha melodik və enerjili ola bilər; ikincisində isə, daha titrəyən, səssiz və qırğın ola bilər.
Lüğətdə göstərilən "çığırtı" və "bağırtı" kimi sinonimlər də qışqırığın müxtəlif nüanslarını əks etdirir. "Çığırtı" daha çox ani, qısa və intensiv bir qışqırığı təsvir edərkən, "bağırtı" daha uzunmüddətli və davamlı bir səs-küyü ifadə edə bilər.
"Qışqırıq qopmaq" ifadəsi gözlənilmədən, birdən-birə başlayan güclü və kütləvi bir qışqırıq dalğasını, məsələn, izdiham içində bir hadisəyə reaksiyanı ifadə edir. "Qışqırıq salmaq" isə bilərəkdən, məqsədli şəkildə yüksək səslə qışqırmağı, nəyisə elan etmək, diqqət çəkmək və ya başqalarını hərəkətə təhrik etmək üçün səs çıxarmağı bildirir.
Yekun olaraq, "qışqırıq" sadəcə bir səs deyil, insanın duyğu və hisslərini ifadə etmək üçün istifadə etdiyi güclü və ifadəli bir vasitədir. Onun səsi, mühiti, və istifadə edildiyi kontekst onun mənasını dəqiqləşdirir.