Qönçədəhan (farscadan) sifət və isim kimi işlənən bir söz olub, əsasən klassik ədəbiyyatda rast gəlinir. Əslində, "qönçə" və "dəhan" sözlərinin birləşməsindən əmələ gəlib. "Qönçə" açılmamış çiçək, "dəhan" isə ağız mənasındadır. Beləliklə, sözün ədəbi mənası "qönçə kimi ağızlı" deməkdir.
Lakin, bu sadə izah, qönçədəhan sözünün ifadə etdiyi incəliyi, zərifliyi tam əks etdirmir. Qönçə, yalnız kiçik ölçülü deyil, həm də gözəlliyi, təravəti, açılmağa hazır olması ilə seçilir. Ona görə də "qönçədəhan" yalnız ağzının kiçik və gözəl olduğunu deyil, həm də bu gözəlliyin, incəliyin özündə bir cazibə, bir sirr daşıdığını ifadə edir. Sanki bu ağız, açılmaq üzrə olan bir qönçə kimi, dərin bir gözəllik və hələ kəşf olunmamış bir sirlər dünyasına işarə edir.
Misal olaraq verilən "Bir təbəssüm qıl xuda üçün, güli-qönçədəhan" beytində "qönçədəhan" sözü, Allah üçün edilən təbəssümün zərifliyinə, gözəlliyinə vurğu edir. Bu, sadəcə gülümsəmə deyil, içində ilahi bir əzəmət, bir nur daşıyan, qönçə kimi açılmaq üzrə olan bir gözəllikdir. Sözün klassik ədəbiyyatda tez-tez istifadə olunması onun poetik potensialının və incə mənalarını ifadə etmə qabiliyyətinin əyani sübutudur.
Nəticə olaraq, "qönçədəhan" sözü, sadəcə leksik mənasından daha geniş bir anlam yükü daşıyır. O, ağzın kiçik və gözəl olmasını ifadə etməklə yanaşı, bu gözəlliyin arxasında gizlənən incəlik, cazibə və sirrə də işarə edir. Bu söz, klassik ədəbiyyatın zəngin söz ehtiyatının və incə ifadə qabiliyyətinin gözəl bir nümunəsidir.