Qrammatika (yun. γρἀμματική - grammatikē) dilçiliyin əsas bölmələrindən biri olub, bir dilin söz və cümlə quruluşunu, onların düzülüş qaydalarını və bu qaydaların əsasında dil vahidlərinin bir-biri ilə necə əlaqələndirilməsini öyrənir. Sadəcə söz və cümlənin quruluşunu öyrənməklə kifayətlənməyən qrammatika, həm də bu quruluşun funksional tərəflərini, yəni sözlərin və cümlələrin hansı məqsədlər üçün, hansı mənaları ifadə etmək üçün necə birləşdirildiyini araşdırır.
Tarixən qrammatika qaydalar toplusu kimi qəbul edilib və dilin tədrisində əsas vasitə olub. Lakin müasir dilçilikdə qrammatika daha geniş və kompleks bir sahə kimi nəzərdən keçirilir. O, yalnız müəyyən qaydaların sadəcə siyahısını verməklə deyil, həm də bu qaydaların arxasındakı prinsipləri və sistemli məntiqi aşkara çıxarmağa çalışır. Qrammatikanın öyrənilməsi dilin daxili mexanizmlərini başa düşməyə, dilin strukturunu təhlil etməyə və mənimsəməyə imkan verir.
Ənənəvi olaraq qrammatika iki əsas hissəyə bölünür: morfologiya və sintaksis. Morfologiya sözlərin daxili quruluşunu, onların əmələ gəlmə yollarını və formalarını öyrənir (məs., fellərin zaman, şəxs və cins kimi qrammatik kateqoriyaları). Sintaksis isə sözlərin cümlədə necə birləşdiyini, cümlənin strukturunu və növlərini araşdırır (məs., cümlənin əsas və ikinci dərəcəli üzvləri, cümlə növləri).
Qrammatikanın öyrənilməsi yalnız dilin mükəmməl biliklərinə yiyələnmək üçün deyil, həm də nitqin düzgünlüyünü, aydınlığını və ifadəliliyini təmin etmək üçün vacibdir. Qrammatika həm də digər dilçilik sahələri üçün əsas təşkil edir və dilin təkamülünü, digər dillərlə əlaqələrini anlamaqda mühüm rol oynayır. Müasir linqvistikada funksional qrammatika, kognativ qrammatika və digər istiqamətlər qrammatikanın daha geniş aspektlərini araşdırır.