Qürbət (ər. قربة - qurba) sözü, Azərbaycan dilində geniş yayılmış və dərin mənalı bir termindir. Sadəcə "yad ölkədə və ya yerdə olma" kimi tərif edilməkdən də çox dərin emosional və psixoloji yük daşıyır. Vətəndən fiziki məsafənin kədərini, öz evinin, ailəsinin, dostlarının və mədəniyyətinin həsrətini, yad bir mühitin təsirlərini, özünü tək və köməksiz hiss etməyi əks etdirir.
Qürbətin mənası, insanın yaşadığı mədəniyyətə, şəxsiyyətinə və təcrübələrinə görə dəyişə bilər. Bəziləri üçün qürbət sadəcə yeni bir yer kəşf etmək, yeni təcrübələr qazanmaq demək ola bilər. Ancaq çoxları üçün bu, dərin bir həsrət, melankoli, hətta dərin bir kədər hissidir. Vətən həsrəti, dil maneələri, mədəni fərqlərdən doğan çətinliklər, özünü yad hiss etmə, bu hisslərin hamısı qürbət duyğusunun tərkib hissəsidir.
Qürbət, həm də bir transformativ təcrübə ola bilər. Yeni bir mədəniyyətə uyğunlaşma prosesi, özünü yeni bir şəxsiyyət kimi kəşf etməyə, həyat baxışını genişləndirməyə, daha güclü və müstəqil olmağa gətirib çıxara bilər. Beləliklə, qürbət həm acı, həm də şirin təcrübələrin qarışığıdır. Bu qarışıq duyğular, qürbət mövzusunu ədəbiyyat, musiqi və incəsənətdə sonsuz bir ilham mənbəyi halına gətirir.
Qədim zamanlardan bəri şairlər, yazıçılar və musiqiçilər qürbət mövzusunu əsərlərində dəfələrlə işlədiblər. Onlar qürbətdə olan insanın daxili dünyasını, duyğularını və təcrübələrini ifadə edərək, bu mövzunun insanlıq tarixində nə qədər vacib olduğunu vurğulayırlar. Qürbət, sadəcə coğrafi bir məsafə deyil, həm də insan ruhunun dərinliklərində yaşanan bir hissdır.