Ləhcə (ər. لهجة - ləhcə) termininin dilçilikdəki mənası, ümumi xüsusiyyətlərə malik bir dilin coğrafi cəhətdən məhdud bir ərazidə istifadə olunan yerli şivələrinin ümumi adıdır. Sadəcə "dialekt" kimi tərcümə edilməkdən daha çox, ləhcə bir dilin daha geniş bir qrupunu əhatə edən, özünəməxsus fonetik, leksik və qrammatik xüsusiyyətləri olan, əraziyə görə fərqlənən şivələrin birliyini bildirir.
Ləhcələr ümumi dilin variantları kimi düşünülə bilər. Məsələn, Azərbaycan dilinin özünəməxsus ləhcələri mövcuddur: Quba ləhcəsi, Naxçıvan ləhcəsi, Şirvan ləhcəsi və s. Bu ləhcələr bir-birindən səs sistemində, söz ehtiyatında və qrammatik quruluşunda müəyyən fərqlər göstərsələr də, Azərbaycan dilinin ümumi əsaslarını saxlayır və qarşılıqlı anlaşmanı mümkün edir. Ləhcələrin arasındakı fərqlər bəzən o qədər kiçik ola bilər ki, ancaq diqqətli müşahidə ilə fərqləndirilsin. Bəzi hallarda isə fərqlər o qədər əhəmiyyətlidir ki, müxtəlif ləhcələrdə danışanlar bir-birini başa düşməkdə çətinlik çəkə bilərlər.
Ləhcələrin öyrənilməsi, dilin tarixi inkişafını izləmək, dilin coğrafi yayılmasını müəyyənləşdirmək və milli mədəniyyətin zənginliyini açıqlamaq üçün böyük əhəmiyyət kəsb edir. Həmçinin ləhcələr, ədəbi dilin formalaşması və inkişafında mühüm rol oynayır. Onların öyrənilməsi, ədəbi dilin normalarının təkmilləşdirilməsi və zənginləşdirilməsi üçün dəyərli məlumatlar təqdim edir.
Maraqlı bir fakt olaraq, bir çox dilin ləhcələri zaman keçdikcə yox olma təhlükəsi ilə üzləşir. Bu, əsasən dilin standartlaşması, kütləvi informasiya vasitələrinin təsiri və miqrasiya prosesləri ilə əlaqədardır. Ləhcələrin qorunması mədəni irsimizin qorunması üçün böyük əhəmiyyət kəsb edir.