Lətafət (ər. لطف - lütf) sözü əslində ərəb mənşəli olub, sadəcə "lətiflik", "yumşaqlıq", "xoşluq" mənalarından daha çox şey ifadə edir. Azərbaycan dilindəki istifadəsinə nəzər saldıqda, onun incəlik, zəriflik, nəvaziş, hörmət, mehribanlıq və xeyirxahlıq kimi bir çox nüanslı mənaları ehtiva etdiyini görürük.
Lətafət sadəcə xarici davranış deyil, həm də daxili keyfiyyətdir. Bu, insanın özünəməxsus şəfqət, nəzakət və diqqətlə yanaşması, hərəkətlərindəki incəlik və zəriflikdir. Lətafətli insan başqalarına qarşı hörmətli, diqqətli və nəzakətlidir, hətta kiçik işlərdə belə fikirli və qayğıkeşdir. Onun davranışı xoşagəlməz vəziyyətləri yumşaltmaq, ətrafdakılarda rahatlıq yaratmaq qabiliyyətinə malikdir.
Ədəbiyyatda lətafət anlayışı tez-tez insanın daxili aləminin gözəlliyini, ruhunun zərifliyini ifadə etmək üçün istifadə olunur. Misal olaraq, verilən sitatda ("[Dərviş Nakamın] daha səsində köhnə lətafət qalmadı. Ə.Haqverdiyev") lətafətin səsdə öz əksini tapması, sözlərin zərifliyi və intonasiyanın xoşluğu ilə bağlı olduğunu görürük. Yəni, lətafət sözlərdə, hərəkətlərdə və hətta səsdə özünü göstərən bir xüsusiyyətdir. Lətafətin itməsi isə insanın daxili dünyasında baş verən dəyişiklikləri, ruhunun sərtləşməsini simvolizə edə bilər.
Beləliklə, lətafət sadəcə bir söz deyil, insan münasibətlərində əhəmiyyətli rol oynayan, həm də ədəbi əsərlərdə simvolik məna daşıyan çoxcəhətli bir anlayışdır. Onun varlığı həm şəxsi münasibətlərin zənginliyini, həm də cəmiyyətin ümumi mədəniyyət səviyyəsini əks etdirir.