Lətafətli sifəti, əsasən zəriflik, incəlik və xoşluq hisslərini ifadə edir. Sadəcə "zərif" və ya "incə" sözlərinin sinonimi olmaqdan daha geniş bir mənaya malikdir. Lətafətli bir insan yalnız xarici görünüşü ilə deyil, həm də davranışları, sözləri və ümumi hərəkətləri ilə xoş təəssürat yaradır. Onun hərəkətlərində bir təmkin, bir zəriflik, bir incəlik hiss olunur. Bu, sadəcə xarici bir gözəllikdən daha çox daxili bir keyfiyyətdir. Lətafət, insana xas olan, ətrafındakıları valeh edən bir cazibe qüvvəsidir.
Lüğətlərdəki "məlahətli" və "lətif" sözləri ilə sinonim olsa da, "lətafətli" sözü daha çox ümumi bir təsviri ifadə edir. "Məlahətli" daha çox incə, nazik və xoş ətirli bir şey üçün istifadə olunursa, "lətif" daha intellektual, zərif və incə bir təfəkkürə işarə edir. Lətafətli isə bu iki mənanı özündə birləşdirərək daha dolğun bir mənzərə yaradır.
Misal olaraq verilən şeir parçasında ("Büllur lətafətlim, sənubər boylum; Huriyü qılmanım, neçün gəlmədi?") şair özünü bülür kimi zərif, sənubər kimi boylu və huri kimi gözəl təsvir edərək, öz gözəlliyinin və cazibəsinin (lətafətinin) nə üçün qarşılıqsız qaldığını sual edir. Bu misalda "lətafətli" sözü sadəcə gözəllik deyil, həm də cazibədar, xoş və incə bir varlığı ifadə edir.
Ümumiləşdirərək deyə bilərik ki, "lətafətli" sözü insanın zahiri və daxili gözəlliyini, incəliyini, zərifliyini və xoş təəssürat yaratma qabiliyyətini birləşdirən bir sifətdir. Bu, sadəcə bir söz deyil, dərin bir məna və əzəmət daşıyan bir ifadədir.