Rondo (Rondo) – İtalyanca "rondo" sözündən götürülmüşdür, mənası "dəyirmi, yuvarlaq" deməkdir. Musiqi formasını ifadə edən termin kimi "rondo" əsasən əsas mövzunun (A) dəfələrlə təkrarlanmasına və bu təkrarlar arasında müxtəlif ikinci dərəcəli mövzuların (B, C, D və s.) yerləşdirilməsinə əsaslanan bir kompozisiya texnikasını bildirir. Bu mövzuların aralıq epizodları olaraq adlandırılması daha uyğundur, çünki əsasən əsas mövzuya xidmət edir və onunla kontrast yaradırlar.
Rondo formasının ən sadə strukturu A B A C A kimi göstərilir. Lakin, daha mürəkkəb formalar da mövcuddur, məsələn, A B A C A B A, A B A C A D A və s. Əsas mövzunun (A) hər təkrarlanması arasında ikinci dərəcəli mövzuların (B, C, D ...) ardıcıllığı dəyişə bilər, həmçinin hər bir əsas mövzunun təkrarlanması arasında müxtəlif instrumental texnikalar, dinamika, tempi və ya melodik dəyişikliklər ola bilər. Bu dəyişikliklər əsərin monotonluğunu aradan qaldırır və musiqiyə canlılıq qatır. Rondo forması həm vokal, həm də instrumental musiqidə geniş istifadə olunur.
Rondo forması klassik musiqi dövründə geniş yayılıb və müxtəlif janrlarda, sonata-sonata formasından konsertlərə, simfoniyalardan kamer musiqisinə qədər geniş istifadə edilib. Mozart, Haydn, Beethoven kimi bəstəkarlar rondo formasından ustalıqla istifadə edərək əsərlərinə xüsusi dinamizm və əyləncəlilik qatıblar. Rondo formasının bu qədər populyarlıq qazanmasının səbəbi onun yaddaqalan və asanlıqla qavranılan quruluşundadır. Əsas mövzunun təkrarlanması dinləyiciyə rahatlıq verir, ikinci dərəcəli mövzular isə musiqiyə müxtəliflik əlavə edir.
Müasir musiqidə də rondo formasından istifadə olunsa da, bəzi bəstəkarlar bu formala özünəməxsus yanaşmalar tətbiq edərək onun strukturunda dəyişikliklər edirlər, amma əsas xüsusiyyət – əsas mövzunun təkrarlanması - qorunub saxlanılır.