Rövnəq sözü ərəb mənşəli olub, klassik Azərbaycan ədəbi dilində geniş istifadə olunmuşdur. Lüğətlərdə əsasən "parlaqlıq, gözəllik, zinət" mənalarında izah olunsa da, bu tərif onun zəngin məna çalarlarını tam əhatə etmir. Əslində, rövnəq sadəcə fiziki gözəllikdən daha çox, nəcib və cəlbedici bir gözəllik, zəriflik və təravət əsasında qurulmuş bir bütövlüyü ifadə edir. Bu gözəllik cansız əşyalarda olduğu kimi, canlı varlıqlarda, mənzərələrdə və hətta vəziyyətlərdə də özünü göstərə bilər.
Rövnəqin parlaqlıq mənası, məsələn, günəşin parlaqlığı, qızılın parıltısı kimi fiziki bir parlaqlığı deyil, daha çox bir şəxsin şücaətinin, qabiliyyətinin və ya bir yerin fəxrinin parıldayan bir tərəfini bildirir. Gözəllik mənasında isə, sadəcə fiziki cəlbedicilik deyil, daxili gözəllik, ləyaqət və kamilliklə birləşmiş bir üslu bu sözün əhatə etdiyi mənalar arasındadır.
Zinət mənası da material zinətlərlə məhdudlaşmır. Rövnəq, bir şəhərin, bir bağın və ya bir əsərin zinəti kimi istifadə edildikdə, onun özünəməxsus cəlbediciliyini, dəyərini və fərqliliyini ifadə edir. Lətafət və təravət mənaları isə, şəxsin xarakterini və davranışını, yaşıl bitkinin təzəliyini və canlılığını ifadə edir.
Misal olaraq, "Gülşənin rövnəqisən, zinəti bağü çəmənin" misrasında Gülşən sadəcə gözəl deyil, bağ və çəmənliyin ən dəyərli zinəti, ən cəlbedici tərəfidir. Bu misal rövnəqin sadəcə bir xüsusiyyət deyil, ümumi bir bütövlüyü ifadə etdiyini göstərir.
Yekun olaraq, rövnəq sözü parlaqlıq, gözəllik, zinət, lətafət və təravəti əhatə edən, lakin bunlardan daha geniş və dərin bir məna kəsb edir. Bu, daxili və xarici gözəllik, cəlbedicilik, dəyər, fərqlilik və kamilliyin birləşməsidir.