S hərfi Azərbaycan əlifbasının iyirmi beşinci hərfidir. Fonetik olaraq, sürtünməli, kar, diş arxası səssiz fonemini təmsil edir. Bu, [s] kimi transkripsiya olunur və dilin ön hissəsinin dişlərin arxasına yaxınlaşması və hava axınının bu darlıqdan sürtünmə yolu ilə keçməsi ilə əmələ gəlir.
S hərfinin mənşəyi qədim türk əlifbalarına, xüsusilə də Orxon-Yenisey abidələrindəki runik yazılara gedib çıxır. Bu yazılarda S hərfinin qrafik təsviri müasir latın əlifbasındakı formasından bir qədər fərqlənirdi, lakin fonetik dəyəri eyni qalırdı. Sonralar, ərəb əlifbasının təsiri ilə dəyişikliklərə məruz qalsa da, əsas fonetik mahiyyətini qoruyub saxlamışdır. Kiril əlifbasında istifadə olunan "С" hərfi ilə fonetik olaraq oxşar olsa da, mənşəcə fərqlidir.
S hərfi müxtəlif sözlərin tərkibində işlənir və sözün mənasına görə fərqli funksiyalar yerinə yetirir. Məsələn, sözün əvvəlində, ortasında və ya sonunda işlənilə bilər: "səhər", "əsas", "göz". S hərfinin işlənilməsi sözlərin mənasını dəyişə bilər. Məsələn, "qal" və "qalsın" sözlərindəki "s" hərfi əmr və ya xahiş mənası ifadə edir.
S hərfi bəzi hallarda digər səslərlə, xüsusilə də "ş" hərfi ilə qarışdırıla bilər. Ancaq bu iki hərfin fonetik tələffüzü və yazımı baxımından fərqi aydın şəkildə mövcuddur. "S" səsinin tələffüzü zamanı dil dişlərin arxasına toxunmur, "ş" səsinin tələffüzü zamanı isə dil dişlərin arxasına toxunur.
Qısaca desək, S hərfi Azərbaycan dilinin əsas hərflərindən biri olub, fonetik, qrafik və dil quruluşu baxımından mühüm rol oynayır.