Səba sözü Azərbaycan dilində çoxmənalı bir sözdür və əsasən iki əsas mənaya malikdir. Birinci mənası ərəb mənşəli olub, "şair" deməkdir. Bu mənada istifadə edildikdə, sözün özündə həm poetik istedad, həm də şairin özünə aid olan incəlik, zəriflik, duyğu dolu ifadə qabiliyyəti kimi mənalar nəzərdə tutulur. Ədəbiyyatda şairlərə, xüsusilə də lirik şairlərə müraciət formasında da işlənə bilər. Məsələn, “Səba, əsərinin gözəlliyi təəccüblüdür!” kimi.
Sözün ikinci mənası isə "səhər əsən xəfif yel; meh" mənasını verir. Bu mənada "səba" sözü, isti havada sərinlik gətirən, xoş bir təəssürat yaradan, yumşaq və zərif bir küləyi ifadə edir. Bu məna daha çox poetik və bədii əsərlərdə işlədilir və təbiətin gözəlliyini, səhərin təravətini vurğulamaq üçün istifadə olunur. Məsələn, "Səba, çiçəklərin üstündən əsərək xoş ətir yayırdı." və ya "Səhər səbası üzümü oxşadı" cümlələrində olduğu kimi.
Mirvarid Dilqəm Vidadi şeirindən götürülmüş "Səba, əhvalımı bir-bir; Varıb ol yarə ərz eylə." misrasında isə "səba" sözü şairə müraciət kimi işlənir. Bu misrada şair, öz əhvalını, hisslərini öz əsərlərində ifadə edən və duyğularını başqalarına çatdıran şairə, yəni "səba"ya müraciət edir və onu sevgilisinə öz hisslərini çatdırmaq üçün vasitəçi kimi göstərir. Beləliklə, bu misrada "səba" sözü həm şairin özünü, həm də bir mesaj daşıyıcısı olan səhər küləyini təcəssüm etdirir.
Ümumi olaraq, "səba" sözünün istifadə sahəsi genişdir və kontekstdən asılı olaraq müxtəlif mənalarda işlənə bilir. Həm şeir və ədəbiyyatda, həm də gündəlik danışıq dilində istifadə olunan bu söz, dərin mənalı və poetik bir təəssürat yaradır.