Səda (ər. صدى - səda) – Səsin məkanında əks olunması, yansıması nəticəsində eşidilən səs; bir növ əks-səda. Lüğətlərdə "səs, avaz" kimi sadə təriflər olsa da, sədanın daha dəqiq tərifi, onun birbaşa səs mənbəyindən deyil, səsin maneələrə (məsələn, divar, dağ) dəyib əks olunması nəticəsində yaranmasıdır. Bu baxımdan səda, ilkin səsə nisbətən zəif, biraz gecikmiş və qismən dəyişmiş formada eşidilir.
Səda sözü bir çox hallarda sadəcə "səs" mənasında da işlənir, ancaq bu, onun əsas mənasını tam əks etdirmir. Məsələn, "orkestrin sədası yayıldı" cümləsində səda, orkestrin ifa etdiyi musiqinin yayılması, səs dalğalarının yayılması kimi qəbul edilə bilər. Ancaq "uşaqların sədası gəlirdi" cümləsində uşaqların səsi maneələrdən əks olunaraq gəlməsə də, səda sözü onların səsinin ümumi təsiri, güclü, dolğun səs kimi qəbul edilir.
"Quşlar cəh-cəh ilə min cürə nəğmələr oxuyub, meşəni sədaları ilə doldurdular" cümləsində isə səda, quşların çoxluğundan və onların səslərinin bir-birinə qarışmasından yaranan güclü, davamlı səs effekti, musiqi və səs-küyün birləşməsini ifadə edir. Bu mənada səda, səs intensivliyi və əhatə dairəsi ilə xarakterizə olunur.
Beləliklə, səda sözü kontekstə bağlı olaraq fərqli mənalarda işlənə bilsə də, onun əsasında səsin əks olunması, yansıması və ya çoxlu səsin birləşməsi yatan əsas məna qalır. Sözün mənası həm fiziki akustik hadisəni, həm də emosional təsiri, səsin gücü və əhatə dairəsini ifadə edə bilər.